2.7 Imię Boga to Jahwe

(Uwaga: właściwa wymowa nie jest ważna. Istotę stanowi znaczenie imienia, a nie wymowa. Prawdopodobnie właściwa wymowa brzmiałaby Ja-ho-wa obejmując trzy formy czasownika 'być' w języku hebrajskim – czas przeszły, teraźniejszy i przyszły. Więcej na ten temat szukaj w A.D. Norris, What Is His Name? ).

Istnieje związek pomiędzy Imieniem Jahwe a uwielbieniem. Alle – lu – JAH mówi, że przez wzgląd na Imię Jah wysławiaj Go. Dawid sporządził instrumenty muzyczne z powodu Imienia (2 Krn 7:6). Także Psalmy często dowodzą tego związku, np. „Abyśmy dziękowali imieniu twemu świętemu I aby naszą chlubą było uwielbianie ciebie!” (Ps 106:47). Imię i uwielbienie są utożsamiane. Jeżeli znamy piękno i doskonałość Bożego Imienia, Jego istotę, będzie to samo w sobie nakazem do uwielbiania. On sam wart jest uwielbienia, bo samo Imię Jego jest wzniosłe (Ps 148:13). „Gdyż imię Pana głosić będę, Oddajcie uwielbienie Bogu naszemu” (Pwt 32:3). Tak, jak Imię Jego, tak i Jego chwała obejmuje cały świat (Ps 48:10); wykracza poza bariery odległości i języka, ci, którzy znają Imię jednoczą się w uwielbieniu. W Księdze Izajasza 42:8 napisano jakoby Imię Boże samo było Jego chwałą, tak mocna i solidna jest więź pomiędzy znajomością Jego Imienia a wysławianiem Go: „Ja, Pan, a takie jest moje imię, nie oddam mojej czci nikomu, ani mojej chwały bałwanom”. „Oddajcie Panu chwałę należną imieniu jego” (Ps 29:2) nasuwa, że Imię Jego wymaga od nas wysławiania. Nawet samo wygłoszenie Imienia jest wychwalaniem (Hbr 2:12). Wyjaśnia to, dlaczego co najmniej piętnaście razy w Psalmach i gdzie indziej, wychwalane jest Imię Boże (Ps 7:12; 9:2; 44:8; 54:6; 61:8; 69:30; 74:21; 99:3; 113:1; 135:1; 138:2; 142:7; 145:2; 148:5,13; 149:3). Wyjaśnia to również, dlaczego godne czczenie wymaga posiadania szczerego zrozumienia nauk o Bogu (Mk 7:7). Podobne związki istnieją pomiędzy chwałą a wysławianiem.

Tematem Księgi Malachiasza jest niezrozumienie przez Izraela Bożego Imienia, w skutek czego służyli Mu bez entuzjazmu. Dawali Bogu minimum, ich hojność była częściowa, gdyż gardzili Jego imieniem. Pełnia i przepych tego Imienia, które jest Imieniem Boga, Boga pełnego łaski i wierności (Wj 34:7), co powinno wzbudzić pełnię naszego odzewu. Ze względu na Imię wierzący podejmują ten trud (Ap 2:13). Znać Jahwe to nakaz do służenia Mu (1 Krn 28:9). Wspaniałość tego Imienia powinna doprowadzić do całkowitych i kosztownych ofiar (Ma 1:6-8,9-11; 2:2). Oddawanie Jahwe chwały należnej Jego Imieniu wyrażane jest przez składanie ofiar (Ps 96:8). Jeżeli znamy Boga będziemy postępować i sądzić tak jak On (Jr 22:16). Zrozumienie, że Jahwe naprawdę jest bardzo sprawiedliwy sprawi, że ukorzymy się (2 Krn 12:6); tak jak deklaracja imienia sprawiła, że Mojżesz ukrył się w jaskini skalnej, tak będzie w dniach ostatecznych z ludźmi, którzy zrzucą wszelkie pozostałości ludzkiej pychy (Iz 2).

Zostaliśmy nazwani Bożym Imieniem w czasie chrztu w to Imię. Noszenie Jego Imienia oznacza, że nauka o tym Imieniu będzie panować nad nami w naszym życiu i nie będziemy „podobni do tych, nad którymi nigdy nie panowałeś i nie są nazwani twoim imieniem” (Iz 63:19). Zostaliśmy nazwani tym imieniem i wskutek tego jesteśmy sługami Jahwe, podlegamy zwierzchnictwu Jego nauk i charakteru. Ponieważ Imieniem nazwana była świątynia, dlatego było rzeczą niemożliwą, aby ci, którzy o tym wiedzieli oddawali w niej cześć idolom (2 Krl 21:4,7); cokolwiek nazwane było Imieniem Bożym, cokolwiek nosiło jego obraz, musiało być Jemu poświęcone. Pan zaznaczył, że odnosi się to do wszystkich istot, które będąc obrazem Bożym powinny być Mu oddane.

Polecenie: „Teraz, więc, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, twój Bóg! Tylko, abyś okazywał cześć Panu, swemu Bogu, abyś chodził tylko jego drogami, abyś go miłował i służył Panu, swemu Bogu” (Pwt 10:12) jest podstawą słów proroka Micheasza 6:8: „...czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem”. „Miłość do Boga” zestawiono z „miłością bratnią”. Jeśli kochamy Boga będziemy tak jak On miłosierni. Znać Boga w prawdzie, to czynnie być takim jak On. Tak jak Bóg wszystkim obficie udziela, tak i my powinniśmy obfitować w dobre uczynki i dzielić się z innymi (1 Tym 6:17,18). Okazywanie czci Jahwe jest równoznaczne z „unikaniem złego” (Jb 28:28); nie można znać / czcić Go i pozostawać na drogach grzechu. „...przygotuj się na spotkanie swego Boga, Izraelu...a imię jego Pan, Bóg Zastępów” (Am 4:12,13). To, kim Bóg jest według tego co wyraża Jego Imię, jest nakazem przygotowania się na spotkanie z Nim w dniu sądu. Kraść, to znieważać Imię, którym nas nazwano (Prz 30:9), dlatego prosimy jedynie o chleb powszedni i o nic więcej; nie chodzi o to, że jeśli zostaniemy rozpoznani, to Imię zostanie znieważone, ale że osobiście zlekceważymy nakaz Jahwe, który ciąży na nas [a zważ w jaki sposób odnoszą się do nas słowa z Ew. Mateusza 6:11]. Ponieważ „Bóg mówi prawdę”, dlatego powinno być oczywistym, że nasze słowa są prawdziwe, jako noszących Jego Imię (dowodzi tego Paweł w 2 Liście do Koryntian 1:18; 11:10). Kobieta z Tekoa pragnęła, aby Dawid okazał miłosierdzie i rzekła do niego: „niechaj jednak król pamięta o Panu, Bogu swoim, aby mściciel krwi nie sprowadził jeszcze większej zguby” (2 Sm 14:11). Świadomość tego, kim jest Jahwe, cech charakteru przedstawionych w Księdze Wyjścia 34:5-7, które stanowią to Imię...z pewnością musi wpłynąć na nasze postępowanie wiedząc, że nosimy to Imię.

Tekst Nowego Testamentu kilkakrotnie nawiązuje do Imienia Jahwe. Na przykład w Liście do Hebrajczyków 11:6 – ten, który przystępuje do Boga najpierw musi uwierzyć, że On istnieje [odnośnik do tego kim On jest, który jest i kim On będzie, który będzie] oraz jako istotnej części tego kim On jest, że wynagradza On Swój lud... Rzecz nie polega jedynie na teoretycznej znajomości Imienia, trzeba wierzyć, że Ten, który jest, naprawdę istnieje w naszym życiu. To, kim Bóg jest, Jego Imię, jest nakazem do bycia takim jak On. Jeśli jesteśmy Jego synami i córkami, wówczas to, kim On jest staje się w sposób całkiem naturalny prawem naszego istnienia. Tym samym powinniśmy kochać swoich wrogów, bo Bóg sprawia, że Jego słońce wschodzi zarówno nad Jego przyjaciółmi, jak i wrogami. Rozważając tę potężną moc, która w każdej chwili sprawia, że słońce i ziemia krążą wokół siebie, pamiętajmy, że w każdym momencie obowiązuje nas nakaz do miłości. Dlatego wiara w Boga nie może być jedynie czynnością intelektualną występującą w pewnych komórkach mózgu. Wiara w pewien sposób oznacza działanie. Wiara i akt chrztu są konieczne do zbawienia, ale niektóre fragmenty NT tak przedstawiają to zagadnienie, jakby sama wiara wystarczała do zbawienia. Tłumaczy się to przez zrozumienie, że wiara, prawdziwa wiara, obejmuje uczynki. Jakub dowodzi, że nie ma różnicy pomiędzy prawdziwą wiarą a uczynkami. Są one częścią tego samego ogniwa. Kiedy więc czytamy w NT o wierze w Chrystusa, wiara w Chrystusa jest ideą odnoszącą się do chrztu w Niego i aktywnego życia w Nim będącego wynikiem naszej wiary. Bycie braćmi w Chrystusie, prawdziwymi Chrystadelfianami, to nie tylko wierzyć Chrystusowi czy Bogu, ale wierzyć w nich w praktyce. R.T. Lovelock pisze: „Autorzy NT tak mocno wyczuwali doniosłość w całkowitym pokładaniu zaufania w Boga, że utworzyli w swoim języku nową konstrukcję dla uwypuklenia tego pojęcia i poddania go pod uwagę swoich czytelników” (1) .

To, kim Bóg jest, natura Jego Imienia, same stanowią inspirację dla naszego uwielbienia. Jest to rzecz istotna, bo stajemy się takimi jak to, co czcimy (Jr 2:5). Ci, którzy czczą bożki staną się jak one, ci zaś, którzy czczą prawdziwego Boga za wszystko to, kim On jest, był i będzie, staną się takimi jak On. Dlatego wysławianie i uznanie Go jest tak istotne dla szczerze wierzącego. Często zauważamy, że podstawowe nauki są ze sobą powiązane. Ponieważ „Ja jestem Pan” – „co ja wypowiem, to się stanie” (Ez 12:25). Ponieważ On jest i On będzie, dlatego słowo „Będę” naprawdę będzie. Kiedy wiec Izrael ujrzał [i ujrzy] słowo Boże dokonane w ich doświadczeniach, poznał, że to On jest Jahwe – a to, o czym Bóg mówił stanie się naprawdę. O tych zaś, którzy odmówili wiary w fakt, że Boże słowo sprawiedliwości wymierzone przeciwko grzechowi naprawdę się spełni, mówi się, że „zaparli się PANA i rzekli: Nie ma go” (Jr 5:12). Wyraźnie odnosi się to do faktu, że Jahwe znaczy „Będę”. Wątpić w Jego słowo w praktyce, to zadać kłam Jego Imieniu i istocie. Dlatego Bóg umacnia nas w pewności zarówno Swojego zbawienia, jak i sądu nad grzechem mówiąc, że: „Jakom żyw, mówi Wszechmocny Pan...” (Ez 20:31,33; Iz 49:18; Lb 14:21). Jak pewne jest to, że Ten który jest, naprawdę jest, tak pewne jest, że Jego słowa o obietnicy i sądzie spełnią się. Dlatego Imię Jego potwierdza prawdziwość Jego słów. Dawid rozważał związek pomiędzy Imieniem Boga a Jego słowem w Psalmie 138:2: „Oddaję pokłon przybytkowi twemu świętemu I wysławiam imię twoje za łaskę i za wierność twoją, Bo nad wszystko wywyższyłeś imię i słowo swoje”. Słowo Boże jest wywyższone przez Imię i odwrotnie – Dawid wysławia Imię przez wzgląd na łaskę i wierność objawione w słowie, a może w szczególności, obietnice dane Abrahamowi [łaska / łaskawość i wierność często są używane w odniesieniu do nich]. Dlatego też, Imię Jahwe stanowi najważniejsze wyzwanie dla wiary. „Będę” stanowi wyzwaniem do wiary, że to czego nie widać będzie na podstawie tego, co było i jest. Musimy ufać / wierzyć w imię Jahwe (Iz 50:10).

To, kim Bóg jest powinno inspirować nas do bycia takimi jak On, do naśladowania Jego cech charakteru [składników Jego Imienia] w naszym charakterze. Musimy być „doskonali” tak, jak nasz Ojciec jest, „bądźcie świętymi”, ponieważ On jest święty (1 Pt 1:14-16), „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie. Bądźcie naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane” (Ef 4:32; 5:1), „Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz” (Łk 6:36).

Uwagi

(1) R.T. Lovelock, Salvation In Jesus (Notes Of The Central London Bible Class, 1954) p. 39.