2.3 Bóg stworzył wszystko.
Wobec ogromu Bożego stworzenia i mocy Słowa, które to wszystko ukształtowało, również i my powinniśmy okazać Mu szacunek i uznać moc Jego słowa (Ps 33:6-9). Ponieważ jesteśmy stworzeni na podobieństwo Boże, sama budowa naszego ciała skłania nas do całkowitego oddania się Jego sprawie (Mt 22:19-21). Wszystko to, co jest Bożym obrazem, np. nasze ciało, musi być Mu oddane: „on nas uczynił i (dlatego) do niego należymy”(Ps 100:3). Musimy należeć do Niego w praktyce, ponieważ jest On naszym stwórcą. Co nie znaczy, że po prostu wierzymy w stworzenie, niż w ewolucję, co więcej taka wiara w stworzenie powinna pociągnąć za sobą życie oddane Bogu. Bóg stworzył człowieka na Swój własny obraz, dlatego nie powinniśmy przeklinać ludzi (Jb 3 :9), ze względu na obraz, który noszą, musimy zachowywać się względem nich jakbyśmy to czynili w odniesieniu do Samego Boga, nie możemy traktować niektórych ludzi jak zwierzęta, które nie są obrazem Boga.
Psalm 92 wyraża radość na dzień sabatu (zauważ, że tytuły Psalmów są napisane pod natchnieniem – przynajmniej dwa z nich cytowane są jako natchnione w NT). Sabat przypominał o prawdziwości stworzenia i ten najistotniejszy rdzeń prawdziwości powinien stanowić dla nas niekończące się źródło radości, jeśli wierzymy słowom: “Bo rozweseliłeś mnie, Panie, czynami twymi, Raduję się z dzieł rąk twoich” (Ps 92:5) niczym Aniołowie radujący się w czasie stworzenia.
Wraz z babilońską armią oblegającą Jerozolimę i każdym innym powodem do niepokoju, Jeremiasz opiewa opis stworzenia, uważając go za podstawę swojej wiary w nieograniczoną moc Jahwe (Jr 32:17). Bóg w odpowiedzi na jego modlitwę przytoczył słowa: “Oto Ja Jestem Pan, Bóg wszelkiego ciała: czy jest dla mnie coś niemożliwego?”. Jego twórcza moc ma być postrzegana jako podstawa Nadziei Izraela (Jr 32:36-44). Podobnie pouczał Joba o bezcelowości wyrażania metafizycznych wątpliwości o Nim, o otaczającej nas zewsząd radości stworzenia bez względu na osobiste cierpienie... przez ukazanie Swojej mocy stwórcy. Psalm 146:5-9 przedstawia w ogólnym zarysie Bożą moc twórczą na samym początku stworzenia i na tej podstawie Psalmista nawołuje Izraela do troski o ubogich i żyjących na marginesie społeczeństwa. Dlaczego? My tutaj, na tej planecie stanowimy margines w porównaniu do żyjącego w oddali Boga, zarówno fizycznie, jak i na wszystkie inne sposoby. A jednak On nas stworzył i utrzymuje nas, Swoje stworzenie. Doniosłość tego faktu powinna pobudzić nas do zauważenia tych, których zwykle pomijamy. Bóg stwórca umocnił ten margines dając i podtrzymując nasze życie, tak i my powinniśmy czynić. Ponieważ Ojciec daje słońce i deszcz wszystkim bez wyjątku, tak i my powinniśmy kochać swych nieprzyjaciół (Mt 5:43-45). Taki jest nakaz stworzenia.
W Psalmie 94:8,9 autor napomina głupców do mądrości i troski o własne postępowanie, bo: “Czy Ten, który uczynił ucho, nie słyszy? Czy nie widzi Ten, kto ukształtował oko?”. Rozważania nad faktem, że Bóg naprawdę jest naszym osobistym projektantem i stwórcą obudzą w nas świadomość, że właśnie dlatego widzi i wie wszystko. Podstawowe nauki solidnie powiazane będą napominać nas, abyśmy prowadzili życie i wypowiadali słowa ze świadomością, że znajdujemy się przed samym obliczem naszego stwórcy.
