2.16 Otrzymujemy przebaczenie grzechów i zbawienie.

2.16 Przebaczenie grzechów i zbawienie otrzymamy przez łaskę. Zostaliśmy zbawieni; tak, jak Izrael stanowimy zarodek Bożego Królestwa, chociaż fizycznie będzie to objawione dopiero w czasie powrotu Pana.

Doświadczenie tej łaski uczyni z nas ludzi łagodnych, uprzejmych wielkodusznych, ostrożnych w naszych osądach sytuacji; sprawi, że poświęcimy się dziełu podzielania tej wspaniałej łaski z innymi poprzez głoszenie i będzie inspirować nas do bezustannej pracy na rzecz odzyskania tych, którzy odeszli od łaski Bożej i wspierania tych, którzy wahają się przed jej całkowitym przyjęciem. Tak, jak Bóg dotarł do naszego małego świata, tak my spróbujemy dotrzeć do tych, którzy żyją dookoła nas. A końcowym wynikiem posłuszeństwa w prawdzie będzie: „nieobłudna miłość bratnia, umiłowanie czystym sercem jedni drugich” (1 Pt 1:22). My, „umiłowawszy czystym sercem jedni drugich, jako odrodzeni” (1 Pt 1:23). Miłość bratnia jest końcowym wynikiem i gwarancją ponownego narodzenia. Prosi się nas, abyśmy nie przyjmowali łaski Bożej na próżno, nie gardzili duchem [mocą] łaski. Frazy te sugerują, że doświadczenie łaski stanowi obowiązek działania, któremu możemy się oprzeć, ale raczej powinniśmy pozwolić mu działać w nas, aby wydać owoc. Ewangelia o Królestwie Bożym i nasz obecny związek z nim powinny wydać w nas owoc (Mt 21:43). Nie jest to tylko zestaw prawdziwych założeń. Łaska uczy nas, aby oczekiwać błogosławionej nadziei i pojawienia Jezusa (Tt 2:9-11). Jeśli nie jesteśmy pewni zbawienia w czasie Jego powrotu, to trudno nam będzie Go oczekiwać. Głębokie zrozumienie zbawienia – określonego zbawienia – przez prawdziwą łaskę, znaczy, że możemy wyglądać tego dnia z ufnością i nadzieją. Posiadamy „miłość, jaką żywicie dla wszystkich świętych, dla nadziei, która jest przygotowana” (Kol 1:5). Jeśli wątpimy w nadzieję nie wiedząc, czy zostaniemy zaakceptowani czy nie...brak nam inspiracji, aby kochać naszych braci podobną nieprzytomną łaską, której doświadczyliśmy.

Ponieważ w Królestwie otrzymamy wszelkie bogactwo, które jest w Chrystusie, dlatego powinniśmy sprzedać to, co mamy i oddać ubogim (Łk 12:33 prw. 44). Co więcej, w pewnym sensie, Bóg teraz dał nam Królestwo (Łk 12:32) i dlatego, w naturalnym odruchu, powinniśmy oddać swoje materialne bogactwo, aby ubogich uczynić bogatymi tak, jak Chrystus postąpił z nami (nawiązuje do tego 2 Kor 8:9). Zgodnie z tym, hojność (zarówno duchowa jak i materialna) jest proporcjonalna do naszej wiary, którą posiadamy zarówno teraz, jak i otrzymane w przyszłości niezrównane bogactwo łaski Bożej w Chrystusie. Dobra nowina o Królestwie Bożym, zarówno w obecnym, jak i przyszłym aspekcie jest jak kwas, który zawzięcie pracuje wewnątrz człowieka i nieuchronnie z racji swojej natury dokonuje fundamentalnej zmiany (Łk 13:20,21). Ktokolwiek szczerze wierzy naukom Jednej Wiary i prowadzi życie, które nauki te w sposób naturalny wydają, naprawdę będzie zbawiony. Dlatego towarzyszyć nam będzie uczucie prawdziwej jedności z naszymi braćmi, którzy wierzą tak, jak my, jakiekolwiek bariery ludzkie mogłyby stanąć między nami. Dlatego „Wiara” wiąże się z jednością pomiędzy wierzącymi (Ef 4:13; Flp 1:27). Będziemy żyć razem wiecznie, musi się to zacząć wspólnym życiem teraz.