2.32 DODATEK: List do Rzymian: Moc Podstaw

Jestem nieco cyniczny w odniesieniu do prób podziału Biblii na sekcje i podsekcje. Podziały te mogą wspierać naszą interpretację, ale wątpię, czy autorzy lub stojący za nimi Duch Boży zamierzał pisać w ten sposób. List rozpoczyna się krótkim wprowadzeniem dotyczącym Ewangelii a kończy się ważną rozprawą na temat głoszenia Ewangelii. Wprowadzenie i epilog są wyraźnie powiązane ze sobą; tym samym słowa: „...utwierdzić was według ewangelii mojej” (16:25) nawiązują do słów „...umocnienia was...” (1:11); „posłuszeństwo wasze znane jest wszystkim” (16:19) do „wiara wasza słynie po całym świecie” (1:8); a idea głoszenia Ewangelii „do posłuszeństwa wiary” jest początkowym i końcowym punktem listu (1:5; 16:26). Naczelna treść listu, pomiędzy wprowadzeniem a epilogiem składa się z sekcji całkowicie poświęconych nauce (rozdz. 1-11). Celem tego opracowania jest pokazanie, w jaki sposób podstawowe nauki Ewangelii mają stanowić podstawę naszego sposobu życia. Praktyczne nauczanie Pawła konsekwentnie opiera się na objaśnianiu nauk, jakie przedstawił w pierwszej części listu, słowa: „Wzywam was tedy ” (12:1) są punktem zwrotnym. Punkt kulminacyjny części poświęconej nauce wypada w połowie treści, w pierwszej części rozdziału 6 dotyczącego chrztu. Ten fragment jest najczęściej wspominany w części praktycznej, jak gdyby dla podkreślenia, że fakt naszego chrztu i jego znaczenie dla nas trwale musi stanowić podstawę naszego codziennego życia.

 

List do Rzymian 12-16

[praktyczne przykazania]

 

 

List do Rzymian 1-11

[wyjaśnienie Ewangelii]

12:1 Musimy żyć w praktyce w posłuszeństwie „przez Boże miłosierdzie

Ten grecki wyraz pojawia się tylko w 9:15: „ Zmiłuję się nad kim się zmiłuję ”. Boże miłosierdzie / zmiłowanie zostało okazane nam przez czystą łaskę, pewien rodzaj predestynacji, a nie dlatego, że na nie zasłużyliśmy. Dlatego w świetle tego „miłosierdzia” powinniśmy prowadzić życie według zasad, jakie przedstawił Paweł. Nasze rozumienie łaski predestynacji nie jest rozumieniem naukowym czy filozoficznym – okazana litość i łaska skłaniają nas do lepszego życia.

12:1 Składajcie ciała swoje (12:1) pojawia się ponownie w 14:10 [ staniemy przed sądem] i w 16:2 [ wspierali ] Febe, oddając się w jej ręce i służąc pomocą.

Chrzest to obietnica przekazania naszych ciał na służbę Bogu (6:12,13,19). Oznacza to, że Rzymianie mieli wspierać / oddać się Febe i poświęcić się praktycznej służbie (12:1); poświęcimy się / oddamy Panu kiedy staniemy przed Jego sądem ostatecznym (14:10), a powinniśmy już teraz, tak jak ślubowaliśmy w czasie chrztu.

12:1 Przeznaczcie swoje ciało na ofiarę żywą.

Przez chrzest pokazujemy, że umarliśmy, grzeszne ciało zostało unicestwione (6:6), zostaliśmy ukrzyżowani z Chrystusem. Dlatego werset 12:1 mówi – nie bójcie się złożyć ofiary / porzućcie sprawy tego świata.

12:2 Nie upodobniajcie się do tego świata /czasu.

Tylko trzy wersety wcześniej 11:36 użyte zostało to samo słowo, kiedy mowa o tym, jak Chrystus będzie wysławiony „na wieki”, w [przyszłym] świecie / czasie. Oczekuj go, żyj obecnie życiem Królestwa wysławianego Chrystusa, czyniąc tak, nie upodobnisz się do tego czasu ale do przyszłego.

12:4,5 Wszyscy jesteśmy członkami Jego ciała , każdy z nas pełni swoją rolę w ciele / zborze Chrystusa.

 

 

 

 

Wszyscy sprawujemy w nim czynności / uczynki

6:13,19; 7:5,23 Członki naszego własnego ciała, każda część naszego fizycznego i duchowego / uczuciowego życia, musi być przekazana na służbę Chrystusowi; umarliśmy z Nim. Czyniąc tak, będziemy mieć swój udział w ciele Chrystusa; będziemy członkami Jego ciała, jeśli każdy z naszych własnych członków będzie Mu oddany.

Musimy umartwiać uczynki ciała (8:3) – wówczas będziemy mieć udział w czynnościach / uczynkach ciała Chrystusa. Dlatego osobista duchowość jest warunkiem do pełnienia funkcji w zborze.

12:6 Wszyscy posiadamy dar służenia.

Dar , o którym mowa we wcześniejszych rozdziałach Listu, jest darem przebaczenia, usprawiedliwienia i zbawienia (5:15,16; 6:23). Odpowiedzią na ten dar jest praktyczna służba; dlatego Boży dar zbawienia i łaski jest również darem / zdolnością do służby Jego ludowi (jak u 1 Pt 4:10).

12:8 On, który zmiłował się; grecki odpowiednik może oznaczać zarówno zmiłowanie (tak jak tutaj 9:16; Jud 22) oraz dostąpienie miłosierdzia (11:30,31; 1 Kor 7:25; 2 Kor 4:1; 1 Tym 1:13,16). Dostąpić miłosierdzia, szczerze w nie uwierzyć, znaczy okazywać je.

Ta sama fraza „zmiłować się” użyta jest w 9:15,16,18; 11:3-32 w odniesieniu do dostąpienia przez nas miłosierdzia raczej na podstawie Bożej czystej i predestynowanej łaski niż uczynków. Zakorzeniwszy to w naszym doświadczeniu, musimy okazywać miłosierdzie innym na podstawie łaski a nie ich zachowania względem nas.

12:10 Okazujcie sobie szacunek

9:21 Bóg okazuje szacunek raczej na podstawie łaski niż uczynków; On po prostu decyduje komu okazywać szacunek. W tym znaczeniu musimy szanować wszystkich braci, ze względu na to, kim oni są przed Bogiem, a nie przez wzgląd na ich uczynki.

 

12:11; 14:18; 16:18 służcie Chrystusowi

6:6; 7:6,25 Z powodu swojego chrztu nie służ grzechowi, ale służ Chrystusowi.

12:12 W nadziei radośni służcie innym w zborze.

W nadziei radośni dzięki pojednaniu, dzięki śmierci Chrystusa za ciebie (5:2), na wzór radosnej nadziei Abrahama, wdzięczni za otrzymanie tych samych obietnic (4:18 prw. Jn 8:56). Trudno radośnie służyć, kiedy praca, którą wykonujemy dla naszych braci jest jednostajna – stemplowanie kopert czy przyrządzanie posiłków, itp. Radosna służba bierze się ze świadomości osobistego dostąpienia wspaniałych obietnic, i faktu, że Pan umarł dla nas umożliwiając nam tak wielkie zbawienie...oraz, że to, co robimy, robimy w odpowiedzi na to.

12:12 Cierpliwi w ucisku.

Ucisk wywołuje cierpliwość dzięki doświadczeniu pojednania (5:3). Miłość Chrystusa na krzyżu była tak ogromna, że żaden rodzaj ucisku [bieda, choroba czy płaczące dzieci, itp.] nie powinien odłączyć nas od tego; dlatego okażemy cierpliwość doświadczając go (8:35).

12:16 Nie bądźcie wzniośli ale podobnie usposobieni do siebie nawzajem. Nie uważajcie sami siebie za mądrych, ze względu na możliwość upadku.

11:20 Nie bądź pyszny ale trwaj w bojaźni – jeśli Bóg odrzucił Żydów, jesteś tylko poganinem, o takiej samej grzesznej i skłonnej do upadku naturze. Rozważenie Bożego postępowania z Izraelem i ich upadku, powinno obudzić w nas stosowne nastawienie.

12:17 Żadnemu człowiekowi nie oddawaj złem za zło; jeśli chcemy być sądzeni przez łaskę to musimy ją okazać. Jeśli odpłacamy złem za zło, w ten sam sposób osądzone będą nasze grzechy w dniu ostatecznym.

2:6 Bóg odda każdemu według jego uczynków. Jeśli pragniemy sądu przez łaskę, musimy ją sami okazać. Jeśli czynimy i okazujemy zło, to je otrzymamy (2:9). A czasami wszyscy źle czynimy (7:19). Jeśli chcemy otrzymać łaskę, a nie zło za uczynione zło, musimy okazać ją osądzając innych.

 

12:19 Zostawcie miejsce na gniew Boży – nie mścijmy się sami.

Obecnie gniew Boży skierowany jest przeciwko grzechowi, i tak będzie w czasie sądu (1:18; 2:5,8; 3:5; 4:15; 9:22). Im bardziej w to wierzymy, tym mniej prawdopodobne, że będziemy się mścić na sobie. Im lepiej rozumiemy, dlaczego Bóg nas usprawiedliwia, tym mniej prawdopodobne, że będziemy usprawiedliwiać się i będziemy wrażliwi na to co inni mogą sugerować przeciwko nam.

12:20 Karmcie swojego wroga, kochajcie go – jeśli nie odpowiada, wasza miłość do niego ściągnie rozżarzone węgle [potępienie] na jego głowę.

5:10 Byliśmy wrogami, ale pojednała nas Boża miłość; ale potępienie jest wciąż realne, jeśli nie przyjmiemy tego pojednania. Dlatego powinniśmy kochać swoich wrogów, pragnąc pojednania; jeśli zdołamy czynić tak niemal nieświadomie, jeśli szczerze uwierzymy, że byliśmy wrogami i obcymi, a mimo to przez łaskę dostąpiliśmy pojednania.

13:2 Nie przeciwstawiajcie się Bogu opierając / sprzeciwiając się władzom rządzącym.

9:19 Kto przeciwstawił się Jego woli? Faraon próbował, dlatego poniósł klęskę. Musimy pojąć te naukę i okazać posłuszeństwo siłom rządzącym, bo manifestują one Bożą wolę względem nas – nawet jeśli oznacza to prześladowanie.

13:2 W przeciwnym razie ściągniecie na siebie potępienie .

Wersety 2:2,3; 3:8; 5:16 – muszą być wymierzone przeciwko grzechowi, z powodu grzechu Adama (5:16). Zrozumienie konieczności potępienia grzechu oznacza, że prędko go nie popełnimy.

 

12:19 Zostawcie miejsce na gniew Boży – nie mścijmy się sami.

Obecnie gniew Boży skierowany jest przeciwko grzechowi, i tak będzie w czasie sądu (1:18; 2:5,8; 3:5; 4:15; 9:22). Im bardziej w to wierzymy, tym mniej prawdopodobne, że będziemy się mścić na sobie. Im lepiej rozumiemy, dlaczego Bóg nas usprawiedliwia, tym mniej prawdopodobne, że będziemy usprawiedliwiać się i będziemy wrażliwi na to co inni mogą sugerować przeciwko nam.

12:20 Karmcie swojego wroga, kochajcie go – jeśli nie odpowiada, wasza miłość do niego ściągnie rozżarzone węgle [potępienie] na jego głowę.

5:10 Byliśmy wrogami, ale pojednała nas Boża miłość; ale potępienie jest wciąż realne, jeśli nie przyjmiemy tego pojednania. Dlatego powinniśmy kochać swoich wrogów, pragnąc pojednania; jeśli zdołamy czynić tak niemal nieświadomie, jeśli szczerze uwierzymy, że byliśmy wrogami i obcymi, a mimo to przez łaskę dostąpiliśmy pojednania.

13:2 Nie przeciwstawiajcie się Bogu opierając / sprzeciwiając się władzom rządzącym.

9:19 Kto przeciwstawił się Jego woli? Faraon próbował, dlatego poniósł klęskę. Musimy pojąć te naukę i okazać posłuszeństwo siłom rządzącym, bo manifestują one Bożą wolę względem nas – nawet jeśli oznacza to prześladowanie.

13:2 W przeciwnym razie ściągniecie na siebie potępienie .

Wersety 2:2,3; 3:8; 5:16 – muszą być wymierzone przeciwko grzechowi, z powodu grzechu Adama (5:16). Zrozumienie konieczności potępienia grzechu oznacza, że prędko go nie popełnimy.

 

13:12 Obleczmy zbroję światłości – tak jak oblekamy Chrystusa przez chrzest. Żyjmy trwale duchem chrztu.

W czasie chrztu przeznaczamy swoje członki na instrumenty (‘zbroję') sprawiedliwości (6:13). Trwajmy w czynieniu tak, przyoblekaniu siebie, zbrojeniu siebie, oddawaniu siebie, tak jak to zrobiliśmy w czasie chrztu. „Postępujmy...” (13:13), tak jak podczas chrztu zaczęliśmy „nowe życie” (6:4).

13:13 Nie trwajmy w swarach i złości.

1:29 Złość i zwady istniały pośród potępionego Izraela wędrującego przez pustynię. Okazując te cechy skazujemy się na potępienie.

13:14 Nie zaspokajajcie pożądliwości ciała, ale obleczcie Chrystusa.

6:12 Obleczcie Chrystusa przez Chrzest i nie ulegajcie ciału i „pożądliwościom jego”. Paweł uczy, że w istocie, chrzest jest trwałym doświadczeniem. Rozważ jak ogień i woda ochrzciły Izrael nad Morzem Czerwonym, i trwały nad nimi podczas wędrówki przez pustynię.

14:1 Przyjmujcie słabego w wierze .

Abraham nie był słaby w wierze (4:14), i powinniśmy dążyć, aby być takimi jak on; ale przyjmujcie tych, którzy są jego nasieniem przez chrzest nie sprowadzając tego do poziomu jego osobistej wiary.

14:5 Niechaj każdy pozostanie przy swoim zdaniu (przekonaniu) .

Tak jak Abraham miał „zupełną pewność” (4:21)

14:23 Ten, kto wątpi jest potępiony.

Abraham nie zwątpił (4:20); zdecydowanie, musi stanowić dla nas przykład, nawet jeśli niektórzy w zborze dorównują mu, ale nie tak jak on pozostają „słabi w wierze”.

 

14:7,8 Nikt nie żyje i umiera dla siebie .

6:11,13,16 – mamy udział w życiu i śmierci Chrystusa, dlatego jesteśmy Mu oddani [14:7,8]. Umarliśmy z Nim. Ponieważ jesteśmy ochrzczeni w Chrystusa, nasza śmierć i życie nie należą do nas. To, co jemy i pijemy jest częścią życia, prowadzonego dla Pana, dlatego nie są one ważne. Troska o sprawy fizyczne jest ważna, ale nie powinna być najważniejsza w życiu przekazanemu Chrystusowi. Jest to zasadnicze wezwanie, powtórzone w 2 Kor 5:15 – przez śmierć Chrystusa i zmartwychwstanie dla nas, nie żyjemy dla samych siebie, ale dla Niego. Dlatego Rz 14 dowodzi, że sprawy fizyczne w naszym życiu są sprawami ubocznymi. W ten niezwykły ale przekonujący sposób wyjaśnia Rzymianom, aby nie oddawali się sprawom picia i jedzenia – umarliśmy z Chrystusem, żyjemy tylko dla Niego, dlatego to, co fizycznie spożywamy, aby utrzymać się przy życiu i wraz ze wszystkimi materialnymi sprawami tego życia stanowią one czynniki uboczne naczelnego celu życia. Żyjemy w świecie, który coraz bardziej pochwala marnowanie czasu i ekonomii na sprawy nieistotne; ale Ewangelia powinna sprawić, że dostrzeżemy te rzeczy takimi jakie one są. W Rz 14:17 pojawia się ta sama idea: „Królestwo Boże to nie pokarm i napój, lecz sprawiedliwość [wyraz użyty 33 razy w sekcji o nauce, mówiący o sprawiedliwości Bożej użyczanej przez Ewangelię] i pokój [prw. 2:10; 3:17; 5:1; 8:6] i radość [5:2] w Duchu Świętym. Bo kto w tym służy Chrystusowi...”. Ewangelia jest utożsamiana ze służbą Chrystusowi; wierzyć temu to żyć życiem w służbie.

 

14:13 Nie osądzajmy więcej jeden drugiego

6:6 Odtąd nie powinniśmy służyć grzechowi. Na przykład, po chrzcie żyjąc życiem Chrystusa nie osądzajmy więc e j jeden drugiego. Czynić tak, to służyć grzechowi.

14:18 „Służymy Chrystusowi” życiem w sprawiedliwości, radości i pokoju. Będąc niezgodnymi nie służymy już Chrystusowi (16:18) – nie żyjemy według złożonych w czasie chrztu ślubów służenia Chrystusowi.

6:6; 7:6 Po chrzcie służymy Chrystusowi – nie tyle uczynkami, co zachowaniem (postawą, nastawieniem, podejściem).

15:4 Przez pociechę z „Pism” mamy nadzieję.

Paweł używa określenia „Pisma” dla poparcia swojego wyjaśnienia Ewangelii: 4:3; 9:17; 10:11; 11:2. Jego dowodzenie w praktyce daje pocieszenie i nadzieję.

15:9 Wierzący poganie będą „śpiewać imieniu twemu”.

10:13; 9:17 Wierzącego nazywa się imieniem Pana w czasie chrztu; przez Boże dzieło obejmujące pogan, Jego Imię zostało ogłoszone całej ziemi. Wierzący, ochrzczony w to Imię, będzie je wysławiał, głosił w pieśni i dawał o nim świadectwo całej ziemi.

15:13 Obfitujcie w nadzieję.

5:15 Łaska Boża obfituje w nas; ale łaska jest pojęciem czysto abstrakcyjnym dopóki się jej naprawdę nie poczuje . W tym przypadku nasze obfitowanie w nadzieję odzwierciedla obfitość łaski, którą dostrzegamy. Rz 5 niemal stosuje logiczną grę, aby pokazać jak obfita jest ta łaska.

 

 

 

 

 

 

 

 

15:21 Paweł głosił, ponieważ chciał zwiastować Ewangelię tym, którzy o niej „nie słyszeli”.

10:14-18 Dowodzi, że ludzie usłyszą Ewangelię tylko wtedy, gdy będzie ona zwiastowana; przepowiedziano, że wszyscy usłyszeli, a Psalm 19 mówi, że wieść poszła na cały świat. Połączenie z 15:21 sugeruje, że Paweł znał to proroctwo, które tak pewnie cytuje w czasie przeszłym, jak gdyby się ono już wypełniło, jakby zależało od jego własnych wysiłków głoszenia. Dostrzegamy w tym ograniczanie Boga w ludzkich wysiłkach dawania świadectwa.

15:28 Paweł mówi o doręczeniu wierzącym poganom „plonu” ich hojności

6:22 Po chrzcie mamy wydać owoc dla Boga. Możemy innym w tym pomóc, tak jak Paweł pomógł poganom w okazaniu hojności.

16:2 „Wspierajcie” Febe.

6:13,16,19 Musimy oddać się służbie Bogu okazując poświęcając swoją służbę Jego sługom. W dziwny sposób opisano wspieranie Febe, jeśli nie jest to zamierzona aluzja [uwzględnij istnienie wielu innych odnośników do Rz 6 w praktycznej części listu].

16:17 „nauka, którą przyjęliście”

6:17 Zarys nauki przekazanej im przed chrztem. Unikać każdego, kto naucza wbrew podstawowej Ewangelii. Dlatego ponieważ nauki Ewangelii wpływają na sposób, w jaki prowadzimy swoje życie, a nie dlatego, że znieważone zostały intelektualne tradycje kościoła (1) .

16:26 Obwieszczajcie Ewangelię.

9:22,23 Tak, jak objawiono moc i bogactwo Boga egipskiemu światu. Bóg objawia się także przez nas dających świadectwo.

Paweł kończy mówiąc o głoszeniu Ewangelii tak, jak gdyby chciał powiedzieć, że Ewangelia jest nakazem do wyjścia i prowadzenia życia poświęconego służbie innym. Z powyższej analizy wyraźnie wynika, jak istotny jest rozdział 6 Listu dla późniejszego wezwania Pawła do życia w harmonii z Ewangelią, którą wyjaśniał. Chodzi o to, że realność pojednania, które zostało osiągnięte w Chrystusie, fakt, że zostaliśmy w nie ochrzczeni...jeśli wierzymy, a nie tylko o tym wiemy, stanowią nakaz, który zmusi / zniewoli nas do prowadzenia życia w sposób, w jaki żyć powinniśmy. W tym tkwi moc Ewangelii i żywej wiary. Dlatego jest rzeczą ważną, niezmiernie ważną, w co wierzymy.

Uwagi

(1) Z drugiej strony, jakiekolwiek nauczanie, które nie ma praktycznego wpływu na nasze życie nie może być uważane za kwestię społeczności, przez co nie jest częścią zbawiennej Ewangelii. Rozmiar świątyni opisywanej przez Ezechiela, to czy Melchisedek był Semem czy nie...zagadnienia te nie są kwestią podstawowej Ewangelii, ponieważ nie wpływają na sposób naszego życia. Należą do zagadnień biblijnych tłumaczeń, które są pomocne w rozumieniu szerokiej panoramy w naszych badaniach nauk Biblii, ale nie są częścią Ewangelii, którą Paweł wyjaśnia w Liście do Rzymian. Wiedząc, że nasza „społeczność [jest] w Ewangelii” nie stanowią one części podstawy społeczności. Prosty test na to, co jest zasadnicze – Jaki ma to wpływ na nasze życie w Chrystusie?


previous chapter previous page table of contents