List do Rzymian 12-16

[praktyczne przykazania]

List do Rzymian 1-11

[wyjaśnienie Ewangelii]

12:1 Musimy żyć w praktyce w posłuszeństwie „przez Boże miłosierdzie ”

Ten grecki wyraz pojawia się tylko w 9:15: „ Zmiłuję się nad kim się zmiłuję ”. Boże miłosierdzie / zmiłowanie zostało okazane nam przez czystą łaskę, pewien rodzaj predestynacji, a nie dlatego, że na nie zasłużyliśmy. Dlatego w świetle tego „miłosierdzia” powinniśmy prowadzić życie według zasad, jakie przedstawił Paweł. Nasze rozumienie łaski predestynacji nie jest rozumieniem naukowym czy filozoficznym – okazana litość i łaska skłaniają nas do lepszego życia.

12:1 Składajcie ciała swoje (12:1) pojawia się ponownie w 14:10 [ staniemy przed sądem] i w 16:2 [ wspierali ] Febe, oddając się w jej ręce i służąc pomocą.

Chrzest to obietnica przekazania naszych ciał na służbę Bogu (6:12,13,19). Oznacza to, że Rzymianie mieli wspierać / oddać się Febe i poświęcić się praktycznej służbie (12:1); poświęcimy się / oddamy Panu kiedy staniemy przed Jego sądem ostatecznym (14:10), a powinniśmy już teraz, tak jak ślubowaliśmy w czasie chrztu.

12:1 Przeznaczcie swoje ciało na ofiarę żywą.

Przez chrzest pokazujemy, że umarliśmy, grzeszne ciało zostało unicestwione (6:6), zostaliśmy ukrzyżowani z Chrystusem. Dlatego werset 12:1 mówi – nie bójcie się złożyć ofiary / porzućcie sprawy tego świata.

12:2 Nie upodobniajcie się do tego świata /czasu.

Tylko trzy wersety wcześniej 11:36 użyte zostało to samo słowo, kiedy mowa o tym, jak Chrystus będzie wysławiony „na wieki”, w [przyszłym] świecie / czasie. Oczekuj go, żyj obecnie życiem Królestwa wysławianego Chrystusa, czyniąc tak, nie upodobnisz się do tego czasu ale do przyszłego.

12:4,5 Wszyscy jesteśmy członkami Jego ciała , każdy z nas pełni swoją rolę w ciele / zborze Chrystusa.

Wszyscy sprawujemy w nim czynności / uczynki

6:13,19; 7:5,23 Członki naszego własnego ciała, każda część naszego fizycznego i duchowego / uczuciowego życia, musi być przekazana na służbę Chrystusowi; umarliśmy z Nim. Czyniąc tak, będziemy mieć swój udział w ciele Chrystusa; będziemy członkami Jego ciała, jeśli każdy z naszych własnych członków będzie Mu oddany.

Musimy umartwiać uczynki ciała (8:3) – wówczas będziemy mieć udział w czynnościach / uczynkach ciała Chrystusa. Dlatego osobista duchowość jest warunkiem do pełnienia funkcji w zborze.

12:6 Wszyscy posiadamy dar służenia.

Dar , o którym mowa we wcześniejszych rozdziałach Listu, jest darem przebaczenia, usprawiedliwienia i zbawienia (5:15,16; 6:23). Odpowiedzią na ten dar jest praktyczna służba; dlatego Boży dar zbawienia i łaski jest również darem / zdolnością do służby Jego ludowi (jak u 1 Pt 4:10).

12:8 On, który zmiłował się; grecki odpowiednik może oznaczać zarówno zmiłowanie (tak jak tutaj 9:16; Jud 22) oraz dostąpienie miłosierdzia (11:30,31; 1 Kor 7:25; 2 Kor 4:1; 1 Tym 1:13,16). Dostąpić miłosierdzia, szczerze w nie uwierzyć, znaczy okazywać je.

Ta sama fraza „zmiłować się” użyta jest w 9:15,16,18; 11:3-32 w odniesieniu do dostąpienia przez nas miłosierdzia raczej na podstawie Bożej czystej i predestynowanej łaski niż uczynków. Zakorzeniwszy to w naszym doświadczeniu, musimy okazywać miłosierdzie innym na podstawie łaski a nie ich zachowania względem nas.

12:10 Okazujcie sobie szacunek

9:21 Bóg okazuje szacunek raczej na podstawie łaski niż uczynków; On po prostu decyduje komu okazywać szacunek. W tym znaczeniu musimy szanować wszystkich braci, ze względu na to, kim oni są przed Bogiem, a nie przez wzgląd na ich uczynki.

12:11; 14:18; 16:18 służcie Chrystusowi

6:6; 7:6,25 Z powodu swojego chrztu nie służ grzechowi, ale służ Chrystusowi.

12:12 W nadziei radośni służcie innym w zborze.

W nadziei radośni dzięki pojednaniu, dzięki śmierci Chrystusa za ciebie (5:2), na wzór radosnej nadziei Abrahama, wdzięczni za otrzymanie tych samych obietnic (4:18 prw. Jn 8:56). Trudno radośnie służyć, kiedy praca, którą wykonujemy dla naszych braci jest jednostajna – stemplowanie kopert czy przyrządzanie posiłków, itp. Radosna służba bierze się ze świadomości osobistego dostąpienia wspaniałych obietnic, i faktu, że Pan umarł dla nas umożliwiając nam tak wielkie zbawienie...oraz, że to, co robimy, robimy w odpowiedzi na to.

12:12 Cierpliwi w ucisku.

Ucisk wywołuje cierpliwość dzięki doświadczeniu pojednania (5:3). Miłość Chrystusa na krzyżu była tak ogromna, że żaden rodzaj ucisku [bieda, choroba czy płaczące dzieci, itp.] nie powinien odłączyć nas od tego; dlatego okażemy cierpliwość doświadczając go (8:35).

12:16 Nie bądźcie wzniośli ale podobnie usposobieni do siebie nawzajem. Nie uważajcie sami siebie za mądrych, ze względu na możliwość upadku.

11:20 Nie bądź pyszny ale trwaj w bojaźni – jeśli Bóg odrzucił Żydów, jesteś tylko poganinem, o takiej samej grzesznej i skłonnej do upadku naturze. Rozważenie Bożego postępowania z Izraelem i ich upadku, powinno obudzić w nas stosowne nastawienie.

12:17 Żadnemu człowiekowi nie oddawaj złem za zło; jeśli chcemy być sądzeni przez łaskę to musimy ją okazać. Jeśli odpłacamy złem za zło, w ten sam sposób osądzone będą nasze grzechy w dniu ostatecznym.

2:6 Bóg odda każdemu według jego uczynków. Jeśli pragniemy sądu przez łaskę, musimy ją sami okazać. Jeśli czynimy i okazujemy zło, to je otrzymamy (2:9). A czasami wszyscy źle czynimy (7:19). Jeśli chcemy otrzymać łaskę, a nie zło za uczynione zło, musimy okazać ją osądzając innych.

12:19 Zostawcie miejsce na gniew Boży – nie mścijmy się sami.

Obecnie gniew Boży skierowany jest przeciwko grzechowi, i tak będzie w czasie sądu (1:18; 2:5,8; 3:5; 4:15; 9:22). Im bardziej w to wierzymy, tym mniej prawdopodobne, że będziemy się mścić na sobie. Im lepiej rozumiemy, dlaczego Bóg nas usprawiedliwia, tym mniej prawdopodobne, że będziemy usprawiedliwiać się i będziemy wrażliwi na to co inni mogą sugerować przeciwko nam.

12:20 Karmcie swojego wroga, kochajcie go – jeśli nie odpowiada, wasza miłość do niego ściągnie rozżarzone węgle [potępienie] na jego głowę.

5:10 Byliśmy wrogami, ale pojednała nas Boża miłość; ale potępienie jest wciąż realne, jeśli nie przyjmiemy tego pojednania. Dlatego powinniśmy kochać swoich wrogów, pragnąc pojednania; jeśli zdołamy czynić tak niemal nieświadomie, jeśli szczerze uwierzymy, że byliśmy wrogami i obcymi, a mimo to przez łaskę dostąpiliśmy pojednania.

13:2 Nie przeciwstawiajcie się Bogu opierając / sprzeciwiając się władzom rządzącym.

9:19 Kto przeciwstawił się Jego woli? Faraon próbował, dlatego poniósł klęskę. Musimy pojąć te naukę i okazać posłuszeństwo siłom rządzącym, bo manifestują one Bożą wolę względem nas – nawet jeśli oznacza to prześladowanie.

13:2 W przeciwnym razie ściągniecie na siebie potępienie .

Wersety 2:2,3; 3:8; 5:16 – muszą być wymierzone przeciwko grzechowi, z powodu grzechu Adama (5:16). Zrozumienie konieczności potępienia grzechu oznacza, że prędko go nie popełnimy.

12:19 Zostawcie miejsce na gniew Boży – nie mścijmy się sami.

Obecnie gniew Boży skierowany jest przeciwko grzechowi, i tak będzie w czasie sądu (1:18; 2:5,8; 3:5; 4:15; 9:22). Im bardziej w to wierzymy, tym mniej prawdopodobne, że będziemy się mścić na sobie. Im lepiej rozumiemy, dlaczego Bóg nas usprawiedliwia, tym mniej prawdopodobne, że będziemy usprawiedliwiać się i będziemy wrażliwi na to co inni mogą sugerować przeciwko nam.

12:20 Karmcie swojego wroga, kochajcie go – jeśli nie odpowiada, wasza miłość do niego ściągnie rozżarzone węgle [potępienie] na jego głowę.

5:10 Byliśmy wrogami, ale pojednała nas Boża miłość; ale potępienie jest wciąż realne, jeśli nie przyjmiemy tego pojednania. Dlatego powinniśmy kochać swoich wrogów, pragnąc pojednania; jeśli zdołamy czynić tak niemal nieświadomie, jeśli szczerze uwierzymy, że byliśmy wrogami i obcymi, a mimo to przez łaskę dostąpiliśmy pojednania.

13:2 Nie przeciwstawiajcie się Bogu opierając / sprzeciwiając się władzom rządzącym.

9:19 Kto przeciwstawił się Jego woli? Faraon próbował, dlatego poniósł klęskę. Musimy pojąć te naukę i okazać posłuszeństwo siłom rządzącym, bo manifestują one Bożą wolę względem nas – nawet jeśli oznacza to prześladowanie.

13:2 W przeciwnym razie ściągniecie na siebie potępienie .

Wersety 2:2,3; 3:8; 5:16 – muszą być wymierzone przeciwko grzechowi, z powodu grzechu Adama (5:16). Zrozumienie konieczności potępienia grzechu oznacza, że prędko go nie popełnimy.

13:12 Obleczmy zbroję światłości – tak jak oblekamy Chrystusa przez chrzest. Żyjmy trwale duchem chrztu.

W czasie chrztu przeznaczamy swoje członki na instrumenty (‘zbroję') sprawiedliwości (6:13). Trwajmy w czynieniu tak, przyoblekaniu siebie, zbrojeniu siebie, oddawaniu siebie, tak jak to zrobiliśmy w czasie chrztu. „Postępujmy...” (13:13), tak jak podczas chrztu zaczęliśmy „nowe życie” (6:4).

13:13 Nie trwajmy w swarach i złości.

1:29 Złość i zwady istniały pośród potępionego Izraela wędrującego przez pustynię. Okazując te cechy skazujemy się na potępienie.

13:14 Nie zaspokajajcie pożądliwości ciała, ale obleczcie Chrystusa.

6:12 Obleczcie Chrystusa przez Chrzest i nie ulegajcie ciału i „pożądliwościom jego”. Paweł uczy, że w istocie, chrzest jest trwałym doświadczeniem. Rozważ jak ogień i woda ochrzciły Izrael nad Morzem Czerwonym, i trwały nad nimi podczas wędrówki przez pustynię.

14:1 Przyjmujcie słabego w wierze .

Abraham nie był słaby w wierze (4:14), i powinniśmy dążyć, aby być takimi jak on; ale przyjmujcie tych, którzy są jego nasieniem przez chrzest nie sprowadzając tego do poziomu jego osobistej wiary.

14:5 Niechaj każdy pozostanie przy swoim zdaniu (przekonaniu) .

Tak jak Abraham miał „zupełną pewność” (4:21)

14:23 Ten, kto wątpi jest potępiony.

Abraham nie zwątpił (4:20); zdecydowanie, musi stanowić dla nas przykład, nawet jeśli niektórzy w zborze dorównują mu, ale nie tak jak on pozostają „słabi w wierze”.

14:7,8 Nikt nie żyje i umiera dla siebie .

6:11,13,16 – mamy udział w życiu i śmierci Chrystusa, dlatego jesteśmy Mu oddani [14:7,8]. Umarliśmy z Nim. Ponieważ jesteśmy ochrzczeni w Chrystusa, nasza śmierć i życie nie należą do nas. To, co jemy i pijemy jest częścią życia, prowadzonego dla Pana, dlatego nie są one ważne. Troska o sprawy fizyczne jest ważna, ale nie powinna być najważniejsza w życiu przekazanemu Chrystusowi. Jest to zasadnicze wezwanie, powtórzone w 2 Kor 5:15 – przez śmierć Chrystusa i zmartwychwstanie dla nas, nie żyjemy dla samych siebie, ale dla Niego. Dlatego Rz 14 dowodzi, że sprawy fizyczne w naszym życiu są sprawami ubocznymi. W ten niezwykły ale przekonujący sposób wyjaśnia Rzymianom, aby nie oddawali się sprawom picia i jedzenia – umarliśmy z Chrystusem, żyjemy tylko dla Niego, dlatego to, co fizycznie spożywamy, aby utrzymać się przy życiu i wraz ze wszystkimi materialnymi sprawami tego życia stanowią one czynniki uboczne naczelnego celu życia. Żyjemy w świecie, który coraz bardziej pochwala marnowanie czasu i ekonomii na sprawy nieistotne; ale Ewangelia powinna sprawić, że dostrzeżemy te rzeczy takimi jakie one są. W Rz 14:17 pojawia się ta sama idea: „Królestwo Boże to nie pokarm i napój, lecz sprawiedliwość [wyraz użyty 33 razy w sekcji o nauce, mówiący o sprawiedliwości Bożej użyczanej przez Ewangelię] i pokój [prw. 2:10; 3:17; 5:1; 8:6] i radość [5:2] w Duchu Świętym. Bo kto w tym służy Chrystusowi...”. Ewangelia jest utożsamiana ze służbą Chrystusowi; wierzyć temu to żyć życiem w służbie.

14:13 Nie osądzajmy więcej jeden drugiego

6:6 Odtąd nie powinniśmy służyć grzechowi. Na przykład, po chrzcie żyjąc życiem Chrystusa nie osądzajmy więc e j jeden drugiego. Czynić tak, to służyć grzechowi.

14:18 „Służymy Chrystusowi” życiem w sprawiedliwości, radości i pokoju. Będąc niezgodnymi nie służymy już Chrystusowi (16:18) – nie żyjemy według złożonych w czasie chrztu ślubów służenia Chrystusowi.

6:6; 7:6 Po chrzcie służymy Chrystusowi – nie tyle uczynkami, co zachowaniem (postawą, nastawieniem, podejściem).

15:4 Przez pociechę z „Pism” mamy nadzieję.

Paweł używa określenia „Pisma” dla poparcia swojego wyjaśnienia Ewangelii: 4:3; 9:17; 10:11; 11:2. Jego dowodzenie w praktyce daje pocieszenie i nadzieję.

15:9 Wierzący poganie będą „śpiewać imieniu twemu”.

10:13; 9:17 Wierzącego nazywa się imieniem Pana w czasie chrztu; przez Boże dzieło obejmujące pogan, Jego Imię zostało ogłoszone całej ziemi. Wierzący, ochrzczony w to Imię, będzie je wysławiał, głosił w pieśni i dawał o nim świadectwo całej ziemi.

15:13 Obfitujcie w nadzieję.

5:15 Łaska Boża obfituje w nas; ale łaska jest pojęciem czysto abstrakcyjnym dopóki się jej naprawdę nie poczuje . W tym przypadku nasze obfitowanie w nadzieję odzwierciedla obfitość łaski, którą dostrzegamy. Rz 5 niemal stosuje logiczną grę, aby pokazać jak obfita jest ta łaska.

15:21 Paweł głosił, ponieważ chciał zwiastować Ewangelię tym, którzy o niej „nie słyszeli”.

10:14-18 Dowodzi, że ludzie usłyszą Ewangelię tylko wtedy, gdy będzie ona zwiastowana; przepowiedziano, że wszyscy usłyszeli, a Psalm 19 mówi, że wieść poszła na cały świat. Połączenie z 15:21 sugeruje, że Paweł znał to proroctwo, które tak pewnie cytuje w czasie przeszłym, jak gdyby się ono już wypełniło, jakby zależało od jego własnych wysiłków głoszenia. Dostrzegamy w tym ograniczanie Boga w ludzkich wysiłkach dawania świadectwa.

15:28 Paweł mówi o doręczeniu wierzącym poganom „plonu” ich hojności

6:22 Po chrzcie mamy wydać owoc dla Boga. Możemy innym w tym pomóc, tak jak Paweł pomógł poganom w okazaniu hojności.

16:2 „Wspierajcie” Febe.

6:13,16,19 Musimy oddać się służbie Bogu okazując poświęcając swoją służbę Jego sługom. W dziwny sposób opisano wspieranie Febe, jeśli nie jest to zamierzona aluzja [uwzględnij istnienie wielu innych odnośników do Rz 6 w praktycznej części listu].

16:17 „nauka, którą przyjęliście”

6:17 Zarys nauki przekazanej im przed chrztem. Unikać każdego, kto naucza wbrew podstawowej Ewangelii. Dlatego ponieważ nauki Ewangelii wpływają na sposób, w jaki prowadzimy swoje życie, a nie dlatego, że znieważone zostały intelektualne tradycje kościoła (1) .

16:26 Obwieszczajcie Ewangelię.

9:22,23 Tak, jak objawiono moc i bogactwo Boga egipskiemu światu. Bóg objawia się także przez nas dających świadectwo.