2. Bóg

1. Natura Boga

od wieków na wieki. Wieczny – Ps. 90, 2; 93, 2; I Tym. 1, 17; V Mojż. 33, 27.

2. Bóg jest jeden

nie ma w Biblii wzmianki o Trójcy (tj. o trzech Bogach w jednym):

„Słuchaj, Izraelu! Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest.” [Wujek] V Mojż. 6, 4; Iz. 45, 5; I Tym. 2, 5; Mar. 12, 29; I Kor. 8, 6; II Kor. 1, 3.

3. Bóg jest samoistną istotą,

przez Niego wszystko zostało stworzone i dzięki Niemu istnieje:

„Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” Jan 4, 24; Ps. 104; Iz. 45, 12; Dz. 14, 15.

Bóg jest opisany jako:

-          ogień Hbr. 12, 29,

-          światło 1Jana 1, 5,

-          miłość 1Jana 4, 8,

-          słońce Ps. 84, 12

4. Bóg może objawiać się poprzez swoją moc wyrażoną w dowolnej, zgodnej ze Jego wolą, formie.

Bóg przemówił do Mojżesza z płonącego krzaka – II Mojż. 3, 3–6.

Bóg mówił do Eliasza – I Król. 19, 11–12.

Pismo uczy, że człowiek został stworzony na obraz Boga.

Jakub mówi, że człowiek został stworzony na podobieństwo Boże – Jak. 3, 9;

również i Paweł mówi, że człowiek jest obrazem i chwałą Boga – I Kor. 11, 7.

Chrystus, mający tę samą formę, co wszyscy ludzie, nazwany jest „obrazem Boga” – II Kor. 4, 4; Kol. 1, 15; i: „odbiciem [wyobrażeniem – BG] jego istoty” – Hebr. 1, 3.

Pojęcie cech i mocy Bożej przekracza możliwości ludzkiego poznania. „[Bóg] czyni wielkie, niezbadane rzeczy i cuda, którym nie ma miary” Job 9, 10.

„Czy ten, który uczynił ucho, nie słyszy?” Ps. 94, 9.

W Swej nieograniczonej mocy Bóg jest w stanie usłyszeć i pojedynczy głos wśród milionów innych rozlegających się wśród otchłani wszechświata i – jeśli taka jest Jego wola – wszystkie te głosy jednocześnie – Ps. 31, 22; II Kron. 7, 15.

W ten sam sposób Bóg widzi – Mat. 6, 4–6; Ps. 34, 15.

Nic nie dzieje się bez Bożej świadomości – Mat. 10, 29–30.

Boże czyny – w odróżnieniu od ludzkich – nie dokonują się poprzez działanie fizyczne:

„Bo on rzekł – i stało się” Ps. 33, 6–9; I Mojż. 1, 3.

5. Żaden śmiertelny człowiek nie może ujrzeć Boga (Jahwe)

I Tym. 6, 15–16.

6. Bóg zamieszkuje niebiosa

a mimo to za sprawą Swego ducha jest wszechwidzący, wszechwiedzący i wszędzie obecny – Mat. 6, 9; I Król. 8, 30; Ps. 139; Jer. 23, 24; Ps. 123, 1.

7. Wśród Bożych cech możemy wyróżnić:

Miłość – „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał” Jan 3, 16; I Jan 4, 7–16.

Miłosierdzie (współczucie) – „[Ja jestem Pan, Bóg twój] czyniący miłosierdzie tysiącom tych, którzy mię miłują i strzegą przykazań moich [Wujek]” II Mojż. 20, 6; II Kron. 30, 9.

Zazdrość – „Nie będziesz się im [innym bogom] kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym” II Mojż. 20, 5; V Mojż. 5, 7–9.

Gniew – „Rozjątrzyli Mnie swymi czczymi bożkami (...) Zapłonął żar mego gniewu [BT]” V Mojż. 32, 21–22;

Prawość i sprawiedliwość

„On jest skałą! Doskonałe jest dzieło jego, / Gdyż wszystkie drogi jego są prawe, / Jest Bogiem wiernym, bez fałszu, / Sprawiedliwy On i prawy” V Mojż. 32, 4.

8. Boga należy czcić poprzez okazywanie Mu posłuszeństwa i oddawanie Mu chwały.

„Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani” I Sam. 15, 22; Mat. 22, 37–38; Ps. 150.

9. Duch Boży sumuje wszystkie cechy Boga,

 „tchnienie” i „moc” Stwórcy kreują istniejącą rzeczywistość. „Duch Boga” jest pojęciem bardzo szerokim, to: Jego umysł, usposobienie, jak i moc, za pomocą której realizuje swe myśli i zamierzenia (patrz: Robert Young - Analytical Concordance to Holy Bible). Myśli człowieka (jego duch) wyrażają jego czyny (Mt.12;33-35). Podobnie możemy powiedzieć o Bogu - Duch Boga odzwierciedla Jego „stan umysłu” - to działania podejmowane, by wyrazić myśli i wolę Najwyższego. Termin Duch Święty używany jest niemal wyłącznie w Nowym Testamencie. Jest on równoważny z określeniami: Duch Boży lub Duch Pana (por. Dz.2;4, Joel 3;1). Duch Boga w wielu fragmentach Pisma Świętego jest utożsamiany z mocą Boga. Psalmista pisze: „Słowem Pana uczynione zostały niebiosa, a tchnieniem ust Jego całe wojsko ich” (Ps.33;6). Jeremiasz komentuje to następująco: „Ten, który stworzył ziemię swoją mocą” (Jer.51;15 por. Jer.27;5). Tak więc Duch Boga jest Jego Słowem, tchnieniem i mocą (por. Łk.1;35, Łk.11;20, Rz.15;13,19, 1Tes.1;5, Łk.24;49, Dz.10;38, 1Kor.2;4). Duch-moc (w Ewangelii Łukasza Duch Święty jest nazwany palcem Bożym Łk.11;20) jest środkiem, przy którego pomocy Bóg stwarza i utrzymuje wszelki byt: „Gdyby wziął z powrotem do siebie swojego ducha i ściągnął w siebie swoje tchnienie, to by od razu zginęło wszelkie ciało i człowiek wróciłby do prochu” (Hi.34;14-15), „Wydajesz tchnienie swoje (ducha), a stworzone bywają i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps.104;30). Dlatego Duch Boga jest obecny wszędzie, choć On sam jest w niebie (Mt.6;9). Potwierdzają to słowa Psalmu 139: „Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję, rozumiesz myśl moją z daleka ... dokąd ujdę przed Duchem twoim? I dokąd przed obliczem twoim ucieknę?” (Ps.139;2,7). Błędne rozumienie tego zagadnienia nie pozostaje bez znaczenia dla naszego wizerunku Boga. W rzeczywistości jest On aktywną, pełną mocy istotą, doskonale kontrolującą wszystko, co dzieje się na świecie i w kosmosie. Musimy mieć świadomość, że nasze czyny i myśli są całkowicie znane wszechobecnemu swym Duchem Bogu: „Czy zdoła się kto ukryć w kryjówkach, abym Ja go nie widział? - mówi Pan. Czy to nie Ja wypełniam niebo i ziemię?” (Jer.23;24).

10. Duch święty

jest Bożą mocą użytą (tj. poświęconą [1] ) w celu objawienia Jego imienia ludziom i dostrzegalną w:

 cudach – Dz. 10, 38;

 proroctwach – II Piotr 1, 21;

 narodzinach Jezusa – Łuk. 1, 35;

 przekazanej prawdzie – Jan 14, 26.

Ducha tego posiadali prorocy i słudzy Boga w czasach starotestamentowych. W czasach Nowego Testamentu był on dany Chrystusowi i jego uczniom w celu przekonywania słuchaczy o boskiej naturze głoszonych im nauk – Dz. 1, 8; 2, 2–4; Jan 3, 2; 3, 34.

Duch święty mógł zostać przekazany innym apostołom poprzez włożenie rąk, ale nie znaczy to, że ci, którym dana została ta moc, mogli ją przekazać dalej – Dz. 8, 12–19.

Moc Ducha świętego dana ludzkości zanikła, kiedy nauka Chrystusa utrwaliła się w dostatecznym stopniu w pierwszym wieku naszej ery – 1 Kor. 13, 8 – trwa natomiast ciągle w postaci spisanego Słowa Bożego – Biblii.

11. Aniołowie

w oryginale hebrajskim słowo „Elohim” znaczy „mocarze Boży.” Aniołowie są nieśmiertelnymi stworzeniami, które wykonują Boże dzieła. Przez anioły Bóg stworzył ziemię i człowieka. W I Księdze Mojżeszowej, w rozdziale 1. słowo „Bóg” w hebrajskim oryginale oddane jest przez Elohim.

Aniołowie są Bożymi posłańcami – Ps. 103, 20–21;

Mają duchową naturę – Ps. 104, 4;

Są nieśmiertelni – Łuk. 20, 36;

Aniołowie, jak i człowiek, uczynieni są na obraz Boga – I Mojż. 1, 26;

Widywano ich na ziemi – I Mojż. 18, 1–2; 18, 8–9; 19, 1–2; Dz. 10, 30;

Nieustannie czuwają nad ziemią – Hebr. 1, 14; Ps. 34, 7;

Często mówi się o nich jako o samym Bogu, ponieważ poprzez nich dokonują się dzieła Boże – I Mojż. 3, 1–4; 23, 20–21.

Pytania kontrolne

13. Jaką naturę ma Bóg?

14. Czy Bóg jest w trzech osobach?

15. Przytocz odpowiedni werset potwierdzający jedność Boga.

16. Czy człowiek został stworzony na Boże podobieństwo?

17. Wskaż kilka dowodów Bożej wielkości i mocy.

18. Czy Bóg jest wszechobecny?

19. Wymień kilka cech Boga.

20. Gdzie mieszka Bóg?

21. Jak powinniśmy czcić Boga?

22. Czym jest duch Boży?

23. Co stałoby się, gdyby Bóg zabrał swego ducha?

24. Co to jest duch święty?

25. Czy duch święty jest osobą?

26. Dlaczego Bóg dał swego ducha?

27. Czy dziś ktokolwiek posiada ducha świętego?

28. Kim są aniołowie?

29. Jaka jest natura aniołów?

30. Jaką aniołowie mają postać?

31. Podaj jakikolwiek przykład, kiedy aniołowie byli widziani na ziemi.

32. Jakie zadanie mają aniołowie w dzisiejszych czasach?

3. Stworzenie

1. Na samym początku

Bóg stworzył niebo i ziemię – I Mojż.. 1, 1; Jer. 10, 12; Job 38, 4–11; Iz. 45, 12; Hebr. 11, 3.

Nie jest wykluczone, że przed stworzeniem, o którym mówi I Mojż.. 1, 1, ziemia już istniała i że stworzenia, obecnie zachowane jedynie w formie skamielin, żyły i rosły, a tropikalna roślinność (uległszy rozkładowi i utwardzeniu) utworzyła pokłady węgla oraz złoża gazu i ropy naftowej. Przed stworzeniem opisanym w Biblii ziemia była pustkowiem i chaosem – I Mojż.. 1, 2.

2. Mocą Boga

za pośrednictwem aniołów (Elohim), stworzona została na ziemi wszelka roślinność i wszystkie organizmy żywe, które współcześnie istnieją w naszym świecie – I Mojż.. 1, 3–30; Dz. 17, 24–25.

Dzieło stworzenia trwało sześć dni, a siódmego dnia Bóg odpoczął – I Mojż.. 2, 2–3.

3. Człowiek został ukształtowany

szóstego dnia z prochu ziemi; został stworzony na obraz Boga (Elohim) – I Mojż.. 2, 7; 1, 27.

1. Człowiek został uczyniony duszą żyjącą [hebr. nephesh]– tak samo jak i zwierzęta – I Mojż.. 2, 7 [BG]; 1, 30 [BG]. W językach oryginalnych Biblii słowo tłumaczone jako „dusza” brzmi: nephesh lub psyche. Słowa te oddawane są różnie, jako: „osoba”, „życie”, „wola” lub „tchnienie” i oznacza istotę obdarzoną życiem – I Mojż.. 1, 20–24; Ez. 18, 4; Przyp. 19, 16; Mat. 16, 25–26; Łuk. 12, 20–21; 1 Sam. 20, 4.

2. Owa żyjąca dusza została ożywiona i jest podtrzymywana przy życiu przez ducha, inaczej tchnienie życia. Słowa te, brzmiące w oryginalnych językach Biblii ruah i pneuma, są powszechnie tłumaczone jako „życie” lub „rozum” – I Mojż.. 6, 17; Jak. 2, 26.

3. Dusza żyjąca umiera. „Gdy opuszcza go duch, wraca do prochu swego; / W tymże dniu giną wszystkie zamysły jego” – Ps. 146, 4; 6, 5; Ez. 18, 4; Kazn. 3, 19; 9, 5; 12, 7; I Mojż.. 7, 22.

4. Kobieta została stworzona

z mężczyzny; została dana mężczyźnie jako odpowiednia dla niego pomoc – I Mojż.. 2, 18; 2, 20–24.

5. Natura człowieka

przed popełnieniem przezeń grzechu była „bardzo dobra” – I Mojż.. 1, 31.

Pytania kontrolne

33. Kto stworzył niebo i ziemię?

34. Kto w rzeczywistości zapoczątkował dzieło stworzenia życia na ziemi?

35. Jak długo trwało dzieło stworzenia?

36. Co zdarzyło się siódmego dnia?

37. Którego dnia został stworzony człowiek?

38. Z czego został uczyniony człowiek?

39. Jak powstała kobieta?

40. Na czym polega szczególna powinność kobiety wobec mężczyzny?

41. Człowiek stał się „duszą żyjącą”. Co to znaczy?

42. Czy zwierzęta także są „duszami żyjącymi”?

43. Czy dusza może umrzeć? Przytocz właściwe cytaty biblijne.

44. Czym jest duch człowieka?

45. Co dzieje się z człowiekiem, gdy umiera?

46. Czy człowiek został stworzony jako istota nieśmiertelna?

47. Co powiedział Bóg o swoim dziele, kiedy stwarzanie zostało zakończone?

4. Grzech

wszedł na świat, ponieważ Adam i Ewa nie usłuchali przykazań Boga – I Mojż.. 3, 1–7. Od tego czasu wszyscy ludzie podlegają prawom grzechu i śmierci.

„Lecz każdy bywa kuszony przez własne pożądliwości, które go pociągają i nęcą; potem, gdy pożądliwość pocznie, rodzi grzech, a gdy grzech dojrzeje, rodzi śmierć” – Jak. 1, 14–15; I Jana 3, 4–5; Rzym. 5, 12.

Grzech (gr. hamartia) znaczy dosłownie chybienie celu, błądzenie, zaniedbanie czegoś.

Ta moc grzechu, która jest w każdym z nas, jest określana w Biblii jako „diabeł” lub „szatan.”

1. Diabeł

W oryginale słowo to brzmi diabolos i – tłumaczone dosłownie – znaczy „oszczerca” lub „fałszywy oskarżyciel” – I Tym. 3, 11; Tyt. 2, 3.

Tłumaczenie „diabły” (liczba mnoga) w Starym Testamencie pojawia się cztery razy: Kpł.17;7, Pwt.32;16-17, 2Krn.11;14-15, Ps.106;37-39 (w liczbie pojedynczej nie występuje) i zawsze odnosi się do pogańskich praktyk. „Diabły” (lub demony) to pogańskie bożki, o których wspomina ap. Paweł: „Czy to, że mięso składane w ofierze bałwanom, jest czymś więcej niż mięsem? Albo że bożek jest czymś więcej niż bałwanem? Nie, chcę powiedzieć, że to, co składają w ofierze, ofiarują demonom, a nie Bogu; ja zaś nie chcę, abyście mieli społeczność z demonami” (1Kor.10;19-20). W tym fragmencie listu apostoł Paweł stawia znak równości między demonami, a „bałwanami” (tj. pogańskimi bożkami), o których pisze: „...wiemy dobrze, że nie ma na świecie ani żadnych bożków, ani żadnego boga, prócz Boga jedynego” (1Kor.8;4-5,por:Dz.17;16-18).

Potocznie uważa się, że Belzebub to jeden z wielu wysokiej rangi (po Lucyferze) „upadłych aniołów”. Jednak to twierdzenie jest dalekie od biblijnej prawdy. Belzebub był pogańskim bóstwem, które miało uleczyć Achazjasza - króla Samarii; stąd aluzja Żydów pod adresem uzdrawiającego ludzi Chrystusa (patrz: Mt.10;25, Mt.12;24, Łk.11;15,18). „Pewnego razu spadł Achazjasz poprzez ogrodzenie z balkonu swojej górnej komnaty w Samarii i zachorował; wysłał przeto posłów, dając im polecenie: idźcie i dowiedzcie się u Belzebuba, boga Ekronu, czy wyzdrowieję z tej mojej choroby” (2Krl.1;2 BiZTB).

Przykłady:

- Judasz był nazwany „diabłem”. „A jeden z was jest diabłem” (J.6;70).

- Ap. Paweł pisze: „Kobiety również - czyste, nie skłonne do oczerniania (gr. diabolos), trzeźwe, wierne we wszystkim” (1Tym.3;11, por:Tyt.2;3).

- Słowo „diabeł” odnosi się również do zwykłych ludzi: „...bez serca, bezlitośni, miotający oszczerstwa (gr. diabolos),  niepohamowani, bez uczuć ludzkich...” (2Tym.3;3, por:2Tym.2;26).

- „Diabeł”- to „grzech w ciele”- porównaj następujące teksty: Hbr. 2, 14; Hbr. 9, 26; Rz. 5, 21; Rz. 6, 23; Rz. 7, 17.

Diabolos to także „przekroczyć granicę” – w takim znaczeniu, w jakim Adam zgrzeszył, tj. przekroczył granicę zakreśloną przez Boga.

Jezus:

- zniszczył diabła (Hbr.2;14),

- zgładził grzech (Hbr.9;26).

Porównaj użycie słów diabeł i grzech:

- diabeł miał władzę nad śmiercią (Hbr.2;14),

- grzech królował przez śmierć (Rz.5;21).

Stąd jasno wynika, że „biblijny diabeł” jest synonimem grzechu, grzesznej ludzkiej natury. Inne paralelne teksty: 1J.3;8 - 1J.3;5, Hbr.2;14 - Rz.8;3, Dz.Ap.5;3 - Dz.Ap.5;9, 1Kor.7;5 - Jk.1;14.

2. Szatan

w dosłownym tłumaczeniu – „przeciwnik” i słowo to może zostać użyte zarówno w dobrym, jak i złym znaczeniu – IV Mojż. 22, 22, Mat. 16, 23.

Przykłady:

·       Bóg był „szatanem” dla Izraela. „Jeszcze  raz Pan zapłonął gniewem przeciw Izraelitom” (2Sam.24;1). „Powstał szatan przeciwko Izraelowi” (1Krn.21;1). Podane teksty są paralelne, odnoszą się do tego samego wydarzenia. Słowa „Pan” i „szatan” są użyte zamiennie.

·       Posłuszny anioł (nie upadły!) jest nazwany „szatanem” (patrz: tekst hebrajski). „Jego wyjazd rozpalił gniew Pana i anioł Pana stanął na drodze przeciw (hebr. szatan) niemu, by go zatrzymać” (Lb.22;22).

·       Człowiek imieniem Hadad Edomita był „szatanem” Salomona. „Wzbudził więc Pan Salomonowi przeciwnika (hebr. szatan) w osobie Hadada, Edomity, z potomstwa królewskiego w Edomie” (1Krl.11;14, por:1Krl.5;4, 11;23,25, 1Sm.29;4).

·       Piotr został nazwany „szatanem”, gdy sprzeciwił się Jezusowi. „Zejdź mi z oczu, szatanie! Jesteś mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki” (Mat.16;23).

Największym przeciwnikiem człowieka jest grzech; słowa „diabeł” i „szatan” obrazują wszelkie zło, jakie jest w nas i poprzez które jesteśmy kuszeni, i przez które stajemy się przeciwnikami dla innych, fałszywymi oskarżycielami i oszczercami. Te cechy posiadał wąż w Edenie. Człowiek ze swej natury nie jest dobry – Jer. 17, 9; Jak. 1, 14; Rzym. 3, 23.

3. Demony

Jest to tłumaczenie greckiego słowa daimon, odmiennego od diabolos. Używano go dla określenia upośledzonych umysłowo ludzi. W czasach Chrystusa sądzono powszechnie, że tacy ludzie zostali nawiedzeni przez złe moce. Dlatego też, kiedy osoba taka została uleczona, mówiono, że została uwolniona od złych mocy – stąd też określenie „wypędzanie demonów” oznaczające leczenie ludzkich chorób – Mat. 17, 14–18; Łuk. 9, 42.

„Opętanie przez demony” jest jedną z wielu chorób, które leczył Chrystus. Mateusz w swojej Ewangelii wymienia ją pośród takich jak: epilepsja, paraliż i inne. „I przynosili do niego wszystkich, którzy się źle mieli i byli nawiedzeni różnymi chorobami i cierpieniami, opętanych, epileptyków i sparaliżowanych, a On uzdrawiał ich” (Mt.4;24 BiZTB). „Jezus zgromił” demona (Łk.4;35) inaczej mówiąc - spowodował wyleczenie chorego człowieka. Greckie słowo „epitimao” znaczące tyle co: ganić, karcić, upominać, zgromić, strofować, robić wyrzuty [ks. Remigiusz Popowski, Wielki słownik grecko-polski Nowego Testamentu, Warszawa 1995 r.] jest używane w stosunku do żywiołów i chorób w następujących tekstach: Mt.8;26, Mk.4;39, Łk.4;39, 8;24.

 biblijny opis  współczesna nazwa

 „opętany” (Mt.12;22) niewidomy i niemy

 „opętany przez ducha nieczystego” (Mk.5;1-5) schizofrenia

 „duch niemy” (Mk.9;17-27) epilepsja

 „duch niemocy”(Łk.13;11-17) artretyzm

Inne przykłady: J.10;20, Mk.3;21. Obecnie choroby te są leczone farmakologicznie, lecz nikt nie twierdzi, że wygonił np. diabła czy demona tabletką.

4. Kara

Karą za grzech popełniony przez Adama i Ewę była śmierć – tak jak zapowiedział to Bóg – I Mojż.. 2, 16–17; 3, 19; Ez. 18, 4. Ci, którzy utrzymują, że śmierć jest początkiem nowego życia, powtarzają kłamstwo węża – I Mojż.. 3, 3–4.

Śmierć nie jest bramą do nieba – Dz. 2, 29; 2, 34; Hebr. 11, 13; 11, 39–40.

1. Śmierć jest zapłatą za grzech – Rzym. 6, 23. Za przyczyną grzechu wszyscy ludzie są śmiertelni – podlegają mocy śmierci.

„Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” Rzym. 5, 12; I Mojż.. 3, 19; I Kor. 15, 22.

Nie ma zasadniczej różnicy między człowiekiem i zwierzętami i jeśli chodzi o śmierć – Kazn. 3, 19–20.

Martwi nie są świadomi niczego – Kazn. 9, 5; Ps. 6, 5;Ps. 146, 3–4.

Ci, którzy nie rozumieją Słowa Bożego, nie zostaną wskrzeszeni do ponownego życia.

2. Piekło to grób – I Kor. 15, 55. Oryginalne słowo hebrajskie sheol tłumaczone jest jako „piekło” oraz „grób”, a oznacza „miejsce zakryte” – Job 14, 13; Jon. 2, 2.

W języku greckim na określenie piekła używa się słowa hades, które także znaczy „grób” – Dz. 2, 31.

Inne greckie słowo tłumaczone jako „piekło” to Gehenna – nazwa doliny położonej poza Jerolimą, gdzie spalano miejskie śmieci, w tym ciała przestępców – Mar. 9, 43.

3. Klątwa rzucona na węża – wąż był zwierzęciem obdarzonym zdolnością mówienia. Zniesławił on, tj. fałszywie oskarżył Boga mówiąc, że nieposłuszeństwo nie będzie ukarane śmiercią – I Mojż.. 3, 1; 3, 4–5. Za to poniósł karę:

„Wtedy rzekł Pan Bóg do węża: Ponieważ to uczyniłeś, będziesz przeklęty wśród wszelkiego bydła i wszelkiego dzikiego zwierza. Na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni życia swego!” – I Mojż.. 3, 14.

4. Klątwa rzucona na kobietę – I Mojż.. 3, 16 – rodzenie w bólu, pożądanie swego męża, podporządkowanie władzy mężczyzny – I Tym. 2, 9–15; I Piotr 3, 1–4.

5. Klątwa rzucona na mężczyznę – I Mojż.. 3, 17–19. Również i na ziemię spadła klątwa, w wyniku której mężczyzna musiał od tego czasu pracować, by zdobywać niezbędne dla życia pożywienie.

6. Adam i Ewa stali się ludźmi śmiertelnymi i zostali wypędzeni z ogrodu Eden, by nie mogli już jeść z drzewa życia i dzięki temu żyć wiecznie – I Mojż.. 3, 22–24.

7. Ofiara za grzech (zakrycie grzechu) – Adam i Ewa zakryli swoją nagość (która od tej pory stała się symbolem grzechu) figowymi listkami. W oczach Boga nie było to wystarczającą pokutą za grzech. Odkąd grzech wszedł na świat, a w rezultacie grzechu śmierć, grzech Adama i Ewy mógł zostać odpuszczony (zakryty) w oczach Boga jedynie przez przelanie krwi zabijanej ofiary – Hebr. 9, 22. Miało to się dokonywać przez śmierć zwierzęcia, stąd Adam i Ewa otrzymali zwierzęce skóry jako okrycia – I Mojż.. 3, 21. W ten sposób zostało ustanowione zabijanie zwierząt w ofierze za grzech. Od tego czasu stało się to wymogiem określonym w Prawie Mojżeszowym i obowiązywało aż do czasów przyjścia Chrystusa – ofiary doskonałej – Jan 1, 29. Prawo Mojżeszowe spełniało rolę wychowawcy przygotowującego nas dla Chrystusa – Gal. 3, 24–25; Hebr. 10, 1–10.

Pytania kontrolne

48. Jaki szczególny nakaz dał Bóg Adamowi i Ewie, kiedy umieścił ich w ogrodzie Eden?

49. Jakie konsekwencje nieposłuszeństwa zapowiedział Bóg?

50. Czy wąż był zwierzęciem?

51. Kto pierwszy zgrzeszył?

52. Czy i my grzeszymy obecnie?

53. Co znaczy słowo „diabeł”?

54. Czy diabeł jest osobą?

55. Wskaż kogoś, kto został nazwany diabłem.

56. Czy w każdym z nas jest moc diabła?

57. Co zrobił wąż działając jako diabeł?

58. Co znaczy słowo „szatan”?

59. Podaj przykład osoby nazwanej szatanem.

60. Czy przeciwnik może być zarówno dobry, jak i zły?

61. Czym były diabły lub demony, które wyrzucał Chrystus?

62. W jaki sposób ukarał Bóg Adama i Ewę za ich grzech?

63. Czy potomkowie Adama i Ewy odziedziczyli tę karę?

64. Co się dzieje z tchnieniem człowieka po jego śmierci?

65. Co się dzieje ze zmarłymi? Przytocz odpowiednie wersety?

66. Czym jest piekło?

67. Czym jest Gehenna?

68. Co dzieje się z ludźmi niegodziwymi po ich śmierci?

69. Jaka szczególna klątwa została rzucona na węża?

70. Jaka szczególna klątwa została rzucona na kobietę?

71. Jaka szczególna klątwa została rzucona na mężczyznę?

72. Dlaczego Adam i Ewa zostali wygnani z ogrodu Eden?

73. Adam i Ewa wiedzieli, że są nadzy – co oznaczała ich nagość?

74. Dlaczego Bóg nie zaakceptował sporządzonego przez nich okrycia z figowych liści?

75. Jakie okrycie dał im Bóg i dlaczego?

76. Czy zabijanie zwierząt mogło usunąć grzech?

77. Czemu w Prawie Mojżeszowym służyło składanie ofiar?

5. Chrystus

obiecany w Edenie jako doskonała ofiara za grzech.

1. Przymierze w Edenie

„I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę” – I Mojż. 3 15.

1. Wspomniany tu potomek (nasienie) kobiety to Chrystus. Urodził się jedynie z kobiety – Iz. 7, 14; Łuk. 1, 26–32; Gal. 4, 4.

2. Potomstwem (nasieniem) węża jest natomiast grzech. Po raz pierwszy grzech wszedł na świat w Edenie – Obj. 20, 2; Mat. 23, 33; Jak. 1, 14–15. Grzech – przedstawiony w postaci węża – miał „ukąsić” Chrystusa – przedstawionego tu jako potomstwo (nasienie) kobiety – „w piętę” (tj. zranić na pewien czas). Wypełniło się to w chwili, gdy Jezus ofiarował swe życie za grzech. Chrystus miał zranić węża (grzech) w głowę (tj. zadać śmiertelną ranę). Zrobił to za sprawą swojego bezgrzesznego życia. Chrystus zmartwychwstał i dzięki jego dziełu grzech i śmierć znikną w końcu zupełnie z powierzchni ziemi.

„A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć” – I Kor. 15, 26; Obj. 21, 4.

2. Narodziny Chrystusa

1. Syn Boga:

„A ja widziałem to i złożyłem świadectwo, że ten jest Synem Bożym” – Jan 1, 34; Łuk. 1, 35; Mat. 3, 17; Jan 10, 36; 3, 16; 14, 28.

2. Syn człowieczy (przez Marię) – Łuk. 1, 30–31; Iz. 7, 14; Gal. 4, 4. Jedyny człowiek, który został zrodzony wyłącznie z kobiety. Jego matką była Maria, zwykły człowiek, zaś ojcem był Bóg – Łuk. 1, 34–35; Mar. 14, 21; 14, 41; 15, 39.

3. Nie istniał uprzednio – wyjąwszy istnienie w Bożym zamyśle – I Piotr 1, 20; Efez. 1, 4 (Boże projektowanie przyszłości); Jer. 1, 5; Jan 8, 58 por z. Hebr. 11, 13.

4. Nie jest równy Bogu – Jan 5, 30; 14, 28–31; Jan 10, 30 por. z 17, 11; 17, 20–23.

5. Miał śmiertelną naturę – Hebr. 2, 14–18; Rzym. 8, 3; Gal. 4, 4; Rzym. 1, 3.

6. Posiadał bezgrzeszny charakter – kuszony (tj. poddawany próbom) podobnie jak my, ale nie zgrzeszył – Hebr. 4, 15; 5, 8; I Piotr 2, 22.

7. Określenia Chrystusa

Jezus – Zbawiciel. Mat. 1, 21.

Chrystus – Pomazaniec. Dz. 10, 38.

Mesjasz – Pomazaniec. Dan. 9, 25–26.

Immanuel – Bóg z nami. Iz. 7, 14; Mat. 1, 23.

3. Dzieło Chrystusa

Nauczanie i głoszenie ewangelii – Mar. 1, 14–15; Mat. 26, 55.

Uzdrawianie – Mat. 4, 23; Łuk. 6, 17–19.

Złożenie samego siebie w ofierze – Hebr. 7, 26–27; 9, 7–15; Tyt. 2, 14.

4. Śmierć Chrystusa

Po pierwsze: ofiara za samego siebie, jako że miał grzeszną naturę – Hebr. 2, 14 (por. 2, 17; 9, 25–28; 10, 11–14).

Po drugie: ponieważ sam nie zgrzeszył, mógł stać się doskonałą ofiarą, przez którą inni mogą uzyskać odpuszczenie swoich grzechów – zob. powyższe wersety, także Rzym. 6, 23; 5, 12; 5, 19.

Poprzez śmierć Chrystusa ukazana została miłość Boga, który był gotów pozwolić umrzeć swojemu własnemu synowi po to, by wykupić ludzkość z jej grzechu – Jan 3, 16; Rzym. 5, 8; II Kor. 5, 15; Obj. 5, 9; I Kor. 15, 3; 15, 21–24.

Pytania kontrolne

78. Kto jest potomkiem (nasieniem) kobiety obiecanym w Edenie?

79. Co jest potomstwem (nasieniem) węża?

80. Co miało znaczyć „ukąszenie w piętę” i jak zostało to wypełnione?

81. Co miało znaczyć „zmiażdżenie głowy” i jak to zostało wypełnione?

82. Dlaczego biblijny opis posługuje się słowami: „głowa” i „pięta”?

83. Czy zapowiedziane „zmiażdżenie głowy” zostało spełnione całkowicie?

84. Kto był ojcem Chrystusa?

85. Kim była matka Chrystusa?

86. Czy Jezus istniał przed swoimi narodzinami?

87. Czy Chrystus jest równy Bogu?

88. Jaką naturę miał Chrystus? Podaj odpowiednie cytaty.

89. Jaki był charakter Chrystusa?

90. Czy Chrystus był kuszony (poddawany próbom) w ten sam sposób jak my? Podaj właściwy cytat.

91. Co znaczą słowa: „Jezus” i „Chrystus”?

92. Na czym polegało dzieło Chrystusa?

93. Dlaczego Chrystus umarł?

94. Czy Jezus umarł dla swego własnego zbawienia?

95. Jakie znaczenie ma dla nas śmierć Chrystusa?

 6. Zmartwychwstanie Chrystusa

Ponieważ Jezus nie zgrzeszył, nie mógł pozostać na zawsze w grobie – Dz. 2, 24; Rzym. 6, 9–10. Chrystus powstał z grobu w takiej samej cielesnej postaci, w jakiej został do niego złożony, i stał się nieśmiertelny – Jan 20, 1–20.

Zmartwychwstawszy, nie mógł już umrzeć powtórnie – Hebr. 2, 14; 9, 27–28.

1. Chrystus wstąpił do nieba

40 dni po swym zmartwychwstaniu. W ciągu tych 40 dni był widziany przez wielu świadków – Łuk. 24, 13–43; Dz. 1, 3; I Kor. 15, 3–8.

2. Chrystus jest pierwocinami

nowej ludzkości – nieśmiertelnych mężczyzn i kobiet, którzy będą służyć Bogu w sposób doskonały – I Kor. 15, 20–23.

3. Chrystus jest obecnie naszym Pośrednikiem,

który przedstawia nasze modlitwy Bogu i który, będąc doświadczanym i wystawianym na pokusy, podobnie jak i my, może się wstawiać za nami u Boga – Hebr. 4, 14–16; I Tym. 2, 5.

4. Chrystus wróci na ziemię,

jak to zostało przyrzeczone – Dz. 1, 6; 1, 11; Hebr. 9, 28, I Tes. 1, 10; 2, 11; 3, 15; 5, 23; II Tym. 4, 1.

5. Chrystus wypełni wówczas obietnice

złożone wierzącym wszystkich czasów:

Abrahamowi – I Mojż. 13, 14–17; Paweł dowodzi, że wspomniane tu „nasienie” (potomek), to Chrystus – Gal. 3, 16;

Dawidowi – II Sam. 7, 12–21; Łuk. 1, 32;

Jobowi – Job. 19, 25–27;

Danielowi – Dan. 12, 1–3; 9, 13;

uczniom – Mat. 19, 27–29;

wierzącym wszystkich pokoleń – Rzym. 5, 8–9; 5, 19; 6, 23.

6. Chrystus jest doskonałą ofiarą za grzech

Hebr. 9, 11–15; 10, 4–22. Chrystus nie umarł zamiast nas, ale jako doskonały przedstawiciel rodzaju ludzkiego, którego życie zostało uznane przez Boga jako ofiara złożona na odpuszczenie ludzkich grzechów.

Pytania kontrolne

96. Dlaczego Chrystus powstał z grobu?

97. W jakiej postaci powstał z grobu?

98. Kiedy stał się nieśmiertelny?

99. Czy Chrystus mógłby umrzeć powtórnie?

100. Kiedy widziano Chrystusa wstępującego do nieba?

101. Co powiedzieli aniołowie w czasie Jego wniebowstąpienia? Przytocz właściwy cytat biblijny.

102. Pierwocinami czego jest Chrystus?

103. Jaką rolę pełni Chrystus obecnie?

104. Czy oczekujesz powrotu Chrystusa na ziemię?

105. Wymień innych ludzi, którzy oczekują powrotu Chrystusa na ziemię.

106. W jaki sposób Chrystus stał się doskonałym zadośćuczynieniem za grzechy?

107. Czy Chrystus umarł zamiast nas?

7. Od Kaina do Izaaka

ok. 3900 p.n.e. – 1900 p.n.e.

1. Kain był pierworodnym dzieckiem

Adama i Ewy. Był rolnikiem – I Mojż. 4, 2–3. Składał Bogu „ofiarę z plonów rolnych.” Nie była to ofiara właściwa, ponieważ Kain zignorował zasadę wymagającą przelania krwi jako zadośćuczynienia za grzech. Rozgniewał się, że Bóg odrzucił jego ofiarę. Zabił swego brata. Zademonstrował w ten sposób charakterystyczne cechy grzechu: nieposłuszeństwo Bogu, złość, niszczenie tego, co jest dobre (nasienie, tj. potomstwo węża).

2. Abel był drugim synem

Adama i Ewy. Był pasterzem. Złożył Bogu ofiarę z „pierwocin trzody”, a Bóg przyjął jego ofiarę; grzechy Abla zostały zakryte (zadośćuczynione) przez krew zwierzęcia – Hebr. 11, 4. Został zabity przez Kaina. Abel był początkiem tej linii obiecanego w Edenie potomstwa, która następnie, po jego śmierci, kontynuowana była poprzez trzeciego syna Adama, Seta – I Mojż. 4, 25; Hebr. 12, 24.

3. Wierne potomstwo

stawało się coraz bardziej zepsute – I Mojż. 6, 1–2; aż do czasu, gdy wszyscy, z wyjątkiem Noego i jego rodziny, zostali odrzuceni przez Boga z powodu ich grzechów. Długość życia ludzkiego została skrócona do 120 lat – I Mojż. 6, 3. Bóg żałował, że stworzył człowieka – I Mojż. 6, 6–7; 11–13.

4. Noe i jego rodzina

jako jedyni ufali Bogu. Noe został pouczony, by zbudował Arkę – I Mojż. 6, 14–22. W ciągu długiego okresu oczekiwania na mający nadejść potop, przestrogi Noego były lekceważone – Mat. 24, 36–39; Hebr. 11, 7.

5. Potop

zniszczył wszelkie ludzkie istnienie z wyjątkiem Noego i jego rodziny, która wierzyła Bogu, poczyniła odpowiednie przygotowania i została uratowana przez wody tego samego potopu. Bóg zawarł PRZYMIERZE z Noem, w którym obiecał, że nigdy już nie zgładzi ludzkości wodami potopu i potwierdził je znakiem tęczy – I Mojż. 9, 11–17.

6. Trzej synowie Noego

dali początek nowemu rodzajowi ludzkiemu – I Mojż. 9, 19. Byli to: Sem, Cham i Jafet.

7. Człowiek ponownie zignorował swego Stwórcę

i w swej dumie zaczął budować wysoką wieżę w Babel. Bóg rozpędził ludzi zamieszkujących Mezopotamię i rozproszył ich po całym świecie. By pogłębić to rozproszenie, Bóg pomieszał ich język – I Mojż. 11, 6–9.

8. Bóg wybrał Abrama

(później nazwanego Abrahamem) jako jednego ze swych szczególnych sług – I Mojż. 11, 31; 12, 1–3. Z powodu wiary i wierności Abrama, Bóg zawarł z nim przymierze.

Obietnica ta składa się z dwóch części:

1. Że w Abrahamie i jego potomstwie będą błogosławione wszystkie narody – I Mojż. 12, 2–3. Nasieniem, tj. potomstwem Abrahama byli Żydzi, ale mówi się tu także o szczególnym nasieniu, tj. potomku – Jezusie Chrystusie – przez którego miało przyjść to błogosławieństwo – Gal. 3, 14–16.

2. Że Abraham i jego potomkowie posiądą Kanaan na zawsze – I Mojż 13, 14–17.

3. Te dwie obietnice stanowią podstawę przesłania głoszonej przez Chrystusa Ewangelii, będącej Dobrą Nowiną o Królestwie Bożym, które zostanie ustanowione na ziemi – Gal. 3, 8. Są to obietnice, w których wszyscy prawdziwi chrześcijanie muszą pokładać swoją nadzieję i wiarę – Gal. 3, 26–29; Mar. 1, 14–15; 16, 15–16; Łuk. 8, 1; Gal. 1, 8–12; Efez. 2, 11–13.

4. Abraham był przykładem WIARY i POSŁUSZEŃSTWA – Hebr. 11, 8–13; 17–19. Został nazwany „przyjacielem Boga” – Jak. 2, 23.

5. Obietnice te, znane w Nowym Testamencie jako Nowe Przymierze albo Ewangelia, nie zostały jeszcze wypełnione, ale będą, kiedy zostanie ustanowione Królestwo Boże – Hebr. 11, 39–40; Dz. 7, 5; Rzym. 4, 13–25.

6. Potwierdzeniem Przymierza jest przysięga, obrzezanie, narodziny, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa – I Mojż. 15, 8–18; 17, 9–14; Gal. 3, 17; Hebr. 6, 13–18; 9, 11–28.

7. Bóg wypełni swą obietnicę daną Abrahamowi – Mich. 7, 18–20; Mar. 12, 26–27; Mat. 8, 11; Hebr. 11.

8. Obietnice dane Abrahamowi stały się nadzieją narodu Izraela i stanowią także podstawę naszej nadziei – Gal. 3, 26–29; Łuk. 1, 54–55; 72–75.

9. Żoną Abrahama była Sara. Abraham miał dwóch synów. Pierwszy – z niewolnicy Sary, Hagar, został nazwany Ismael – zob. wyjaśnienie w Gal. 4, 22–26. Drugi – z Sary, został nazwany Izaak, dziecko obietnicy. Abrahamowi polecono złożyć w ofierze Izaaka – typ Chrystusa – Hebr. 11, 17–19.

9. Obietnice dane Abrahamowi

zostały powtórzone Izaakowi – I Mojż. 26, 3–4; Ps. 105, 9–11. Żoną Izaaka była Rebeka – I Mojż. 24. Synowie Izaaka to Ezaw i Jakub – I Mojż. 25, 20–28. Starszy służył młodszemu – tak zdecydował Bóg, a nie człowiek. Izaak błogosławi Jakuba – I Mojż. 27, 26–29.

Pytania kontrolne

108. Kim byli dwaj pierwsi synowie Adama i Ewy?

109. Dlaczego ofiara Abla została przyjęta, a Kaina nie?

110. W jaki sposób ziemia stała się niegodziwa?

111. Dlaczego Bóg żałował, że stworzył człowieka?

112. Kogo uratował Bóg za prawość?

113. W jaki sposób została zgładzona ludzkość?

114.  W jaki sposób uratowany został Noe? Czego to jest symbolem?

115. Czym było Przymierze, jaki znak został dany Noemu?

116. Ile osób zostało uratowanych? Podaj imiona synów Noego.

117. Co zrobili ludzie po potopie?

118. Jak Bóg ukarał ludzi?

119. Kogo później wybrał Bóg jako swego szczególnego sługę?

120. Jakie obietnice dał Bóg Abrahamowi? Jak zostały one potwierdzone?

121. Kto jest owym szczególnym, obiecanym potomkiem (nasieniem)?

122. Kto stanowi „niezliczone potomstwo”?

123. Jak Abraham zdoła odziedziczyć ziemię obiecaną, skoro obecnie nie żyje?

124. Jakim słowem określa się w Nowym Testamencie te obietnice?

125. Czy jest to ta sama ewangelia, która była głoszona przez Chrystusa?

126. Co oznacza słowo „ewangelia”?

127. Czy owe obietnice dotyczą tylko Żydów?

128. Jakich wspaniałych przykładów dostarcza nam życie Abrahama?

129. W jaki sposób owe obietnice dotyczą także nas?

130. Czy te obietnice są potwierdzone w innych księgach Pisma?

131. Kto był żoną Abrahama?

132. W jaki sposób Izaak stał się typem Chrystusa?

133. W jaki sposób Ismael i Izaak reprezentują Stare i Nowe Przymierze?

134. Czy obietnice dane Abrahamowi zostały powtórzone Izaakowi?

135. Jak miała na imię żona Izaaka?

136. Jakie były imiona dzieci Izaaka?

137. Który z synów Izaaka był starszy?

138. Kogo wybrał Bóg? Jaka płynie dla nas stąd nauka?

8. Historia od Jakuba do Prawa Mojżesza, 1900–1600 p.n.e.

1. Obietnice zostały powtórzone

Jakubowi – I Mojż. 28, 10–14. Dwie żony Jakuba to Lea i Rachela – I Mojż. 29, 16–30. Imię Jakub zostało zmienione na Izrael (wg Konkordancji Stronga: będzie rządził [jako/niczym] Bóg) – I Mojż 32, 28. Jego dwunastu synów dało początek dwunastu pokoleniom Izraela. Synowie Lei to: Ruben, Symeon, Levi, Juda, Issachar, Zebulon. Zrodzeni z niewolnicy Zilpy: Gad i Aszer. Synowie Racheli: Józef, Beniamin. Zrodzeni z niewolnicy Bilhy: Dan i Neftali.

2. Józef

I Mojż. 37–50. Miał dwa sny. Został sprzedany do Egiptu. Był zarządcą domu Putyfara. Potem uwięziony. Wytłumaczył znaczenie snów lokaja i piekarza. Objaśnił sen faraona. Był sławny w Egipcie i w sąsiednich państwach. Jakub posłał swoich synów po zboże do Egiptu. Symeon stał się tam zakładnikiem. W drugą podróż do Egiptu bracia wyruszyli z Beniaminem. Józef posłał po Jakuba. Jakub i jego rodzina (siedemdziesiąt osób – II Mojż. 1, 5) osiedlili się w Goszen i ród ich rozrósł się znacznie. Powody, dla których Józef został wysłany do Egiptu wyjaśnia I Mojż. 50, 20.

3. Izrael

pozostawał w niewoli w Egipcie – II Mojż. 7, 14.

4. Mojżesz

II Mojż. 2–15. Wykształcony w pałacu faraona zabija Egipcjanina (ma wówczas 40 lat). Ucieka do ziemi Midianitów. Żeni się. Ukazuje mu się płonący krzew (ma wtedy 80 lat). Objawione imię Boże – II Mojż. 3, 14–15. Mojżesz powraca do Egiptu. Spotyka Aarona, dokonuje cudownych znaków wobec Izraela – II Mojż. 4, 1–9; 29–31 – i wobec faraona – II Mojż. 7, 8–13. Dziesięć plag – woda przemieniona w krew, żaby, komary, muchy, śmierć bydła, wrzody, grad, szarańcza, ciemności, śmierć pierworodnych – II Mojż. 7–11. Pascha – II Mojż. 12 – i jej znaczenie w związku z Chrystusem. Izrael wychodzi z Egiptu 430 lat po pierwszej obietnicy danej Abrahamowi – II Mojż. 12, 40 (ponad 600 000 osób). Słup obłoku we dnie a ognia w nocy prowadzi Izrael – II Mojż. 13, 21–22. Przejście przez Morze Czerwone – II Mojż. 14 – symboliczny chrzest w Mojżesza – I Kor. 10, 2. Zobacz podsumowanie w Dz. 7, 15–36 i Hebr. 11, 24–29.

5. Izrael

nie udał się bezpośrednio do Ziemi Obiecanej (Kanaan), ale był prowadzony na południe, na górę Synaj – II Mojż. 16, 1.

1. Izraelici skarżyli się na brak wody. Bóg dał im wodę w cudowny sposób. Mara i Horeb – II Mojż. 15, 22–27; 12, 1–7.

2. Skarżyli się na brak pożywienia. Bóg w cudowny sposób dał im mannę i przepiórki – II Mojż. 16.

3. Bóg objawia się Izraelowi na górze Synaj – II Mojż. 19.

4. Izraelici są ludem wybranym przez Boga, tworzą Królestwo Boże - II Moj. 19, 5-6. Królowie Izraela zasiadali na tronie Jahwe – II Krn. 9, 8; I Krn. 28, 5.

5. Królestwo to istniało, dopóki Bóg go nie obalił z powodu niegodziwości Izraela 1014 lat później, za panowania Sedecjasza, ostatniego króla Judy – jak głosi proroctwo Ezechiela 21, 30–32.

6. Królestwo będzie przywrócone wówczas jedynie, gdy powróci Chrystus – „ten, który ma do niego prawo”.

7. Ponieważ Królestwo Boże będzie opierać się na Królestwie Izraela, jak to było w przeszłości, i ponieważ Jezus i ci, których pierwotnie dotyczyła obietnica, byli Żydami, Jezus mówi: „zbawienie pochodzi od Żydów” – Jan 4, 22. Zob. także V Mojż. 5, 6–7; 14, 2.

8. Poganie (nie–Żydzi) mogą mieć nadzieję na owo Królestwo Boga przez wiarę w obietnice i przez symboliczne „wszczepienie” do narodu Izraela – Rzym. 11, 17–22.

Pytania kontrolne

139. Jakie imiona nosiły żony Jakuba?

140. Jak zmienił swe imię Jakub?

141. Ilu synów miał Jakub? Wymień imiona kilku z nich.

142. Podaj w zarysie historię Józefa.

143. Wyjaśnij znaczenie kilku spośród snów wytłumaczonych przez Józefa.

144. Jak Biblia wyjaśnia przyczynę, dla której Józef został sprzedany do Egiptu?

145. Ilu Izraelitów przybyło do Egiptu i gdzie się osiedlili?

146. Jak Egipcjanie traktowali Żydów po śmierci Józefa?

147. Kto miał wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?

148. Podaj w zarysie historię Mojżesza do momentu, w którym Bóg przemówił do niego z płonącego krzewu.

149. Ile lat miał Mojżesz, kiedy opuścił Egipt i jak długo przebywał w ziemi Midianitów?

150. Kto pomagał Mojżeszowi po powrocie do Egiptu?

151. Jakie znaki ukazał Mojżesz Izraelowi i faraonowi?

152. Ile było plag? Wymień kilka, łącznie z ostatnią.

153. Jakie szczególne przygotowania poczynił Izrael przed nadejściem ostatniej plagi i pod jaką nazwą stały się one odtąd znane?

154. Jakie miało to znaczenie i na kogo wskazywało w przyszłości?

155. Czy Żydzi nadal świętują to wydarzenie?

156. W jaki sposób Izrael był prowadzony po opuszczeniu Egiptu?

157. Co wydarzyło się nad Morzem Czerwonym?

158. Dokąd udał się Izrael po przekroczeniu Morza Czerwonego?

159. W jaki sposób Izraelici byli żywieni na pustyni?

160. Jak otrzymywali wodę?

161. W jakim celu Bóg wezwał Mojżesza na górę Synaj?

162. Co powiedział Izraelowi Bóg na górze Synaj i jaka była odpowiedź Izraela?

163. Czy Izrael stanowił Królestwo Boga na ziemi?

164. Czy to Królestwo nadal istnieje?

165. Dlaczego i kiedy zostało ono obalone?

166. Przytocz werset zapowiadający obalenie tego Królestwa.

167. Kiedy i przez kogo zostanie ono odbudowane?

168. Co miał na myśli Jezus, gdy powiedział: „Zbawienie pochodzi od Żydów”?

169. W jaki sposób nie–Żydzi mogą zostać zbawienie?

9. Historia Izraela od nadania Prawa do Królów – 1600–1100 p.n.e.

1. Mojżesz

otrzymuje dziesięć przykazań – II Mojż. 20.

1. Mojżesz wezwany na górę Synaj, by odebrać kamienne tablice, pouczenia dotyczące ofiar i szczegóły budowy Przybytku (miejsca spotkań Boga z człowiekiem). Czterdziestodniowy pobyt na górze – II Mojż. 24, 12–18; 25, 8–9.

2. Izrael odlewa złotego cielca i oddaje mu cześć. Gniew Boga – wstawiennictwo Mojżesza – II Mojż. 32.

2. Przymierze Boga

z Izraelem – II Mojż. 19, 5–6, 8; 34, 10–17; V Mojż. 4, 12–13.

1. Izrael otrzymuje polecenie usunięcia tubylczej ludności z ziemi Kanaan – II Mojż. 34, 10–17.

2. Błogosławieństwa i przekleństwa – V Mojż. 28.

3. Ofiara mocą Prawa

jest zadośćuczynieniem za grzech – III Mojż. 1.

1. Arcykapłan udawał się do miejsca najświętszego raz w roku z krwią zwierzęcia jako zadośćuczynieniem za grzech ludzi i występował on jako pośrednik między Bogiem a człowiekiem – III Mojż. 16, 1–17.

4. Prawo Mojżesza

jest Starym Przymierzem – Hebr. 8; 9, 11–15.

1. Stare Przymierze ustało wraz ze śmiercią Chrystusa – Kol. 2, 13–14.

5. Obietnice dane Abrahamowi

są Nowym Przymierzem – chociaż dane wcześniej, nie zostaną wypełnione zanim Królestwo Boga nie będzie ustanowione na ziemi – Gal. 3, 16–29; Mat. 26, 28–29; Hebr. 10, 4–10, 19–24; 13, 20; Rzym. 15, 8–9.

1.Zgodnie z nowym Prawem Chrystus jest pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem – Hebr. 9.

2. Człowiek może oczekiwać przebaczenia grzechów dzięki modlitwie przez Chrystusa.

6. Izrael

przygotowuje się do wejścia do Ziemi Obiecanej – IV Mojż. 13. Wysłanie dwunastu wywiadowców, po jednym z każdego pokolenia, którzy rozpoznawali krainę przez czterdzieści dni. Tylko dwaj powrócili z pomyślnymi wieściami (Kaleb i Jozue). Ludzie szemrali przeciw Bogu i mówili: „Obyśmy byli pomarli w Egipcie albo na tej pustyni obyśmy pomarli” – IV Mojż. 14, 2. Spotkała ich kara stosowna do ich słów – IV Mojż. 14, 28–29. Izraelici zostali zmuszeni powrócić na pustynię na czterdzieści lat, dopóki wszyscy, którzy mieli dwadzieścia lat i powyżej, a szemrali przeciw Bogu, pomarli.

Bunt Koracha, Datana i Abirama – IV Mojż. 16.

Mojżesz uderza skałę i zostaje ukarany – IV Mojż. 20, 1–13.

Jozue wskazany jako następca Mojżesza – IV Mojż. 27, 12–23.

Wędrówka Izraela – IV Mojż. 33.

Powtórne przybycie do granic Ziemi Obiecanej, śmierć Mojżesza – V Mojż. 34.

Wszyscy dorośli powyżej dwudziestu lat, którzy wyszli z Egiptu, z wyjątkiem Jozuego i Kaleba, już nie żyją.

Bóg przyrzeka błogosławieństwa Jozuemu i ludowi Izraela–Joz.1,5–9.

7. Dwóch wywiadowców

wysłanych do Jerycha. Rahab – Joz. 2.

Rzeka Jordan wyschła, by umożliwić przejście Izraelowi. Dwanaście kamieni zabranych z rzeki jako pamiątka – Joz. 4.

Zdobycie Jerycha (pierwsze miasto). Achan – Joz. 6; 7.

Zdobycie Aj – Joz. 8.

Podzielenie ziemi Kanaan pomiędzy dwanaście pokoleń. Dwa i pół pokolenia pozostaje na wschodnim brzegu Jordanu.

Umieszczenie Przybytku w Sylo.

Izrael rządzony przez Sędziów przez około 400 lat z Bogiem jako jego królem.

W następstwie niegodziwości Izraela Bóg dopuszcza ucisk ze strony sąsiednich narodów, szczególnie Filistynów – Sędz. 3, 1–11.

Sędziowie tacy jak Debora, Barak, Gedeon, Jefte, Samson i inni posłani przez Boga, by ocalili Izrael, kiedy lud żałował za swe grzechy.

Samuel – ostatnim sędzią.

Izrael prosi następnie o króla – I Sam. 8, 1–9.

Przez Samuela Bóg napomina lud, ale Izrael odmawia posłuszeństwa Jego słowom i domaga się króla – I Sam. 8, 19–21.

Pytania kontrolne

170. Bóg dał Izraelowi Prawo. Jak zostało ono nazwane?

171. Dlaczego Bóg nakazał Izraelowi wypędzić tubylczą ludność Kanaanu?

172. Jaka płynie dla nas nauka z tego nakazu?

173. Jakie błogosławieństwa przyrzekł Bóg Izraelowi w zamian za posłuszeństwo?

174. Jaka miała spotkać ich kara za nieposłuszeństwo?

175. Jakiemu celowi służył Przybytek i osoba Arcykapłana?

176. Dlaczego Prawo Mojżesza jest nazwane Starym Przymierzem?

177. Czy Prawo Mojżesza obowiązuje także obecnie?

178. Kiedy Prawo to przestało obowiązywać?

179. Dlaczego obietnica, którą otrzymał Abraham 430 lat przed Prawem Mojżesza, nazywana jest Nowym Przymierzem?

180. Jak często Arcykapłan wchodził do miejsca najświętszego?

181. Czy wskazywało to na osobę Chrystusa?

182. Jakie porównanie Arcykapłana z Jezusem Chrystusem czyni Paweł w Liście do Hebrajczyków, rozdz. 9?

183. Kto był pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem według Starego Przymierza?

184. Kto był pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem według Nowego Przymierza?

185. W jaki sposób mogą być odpuszczone nasze grzechy?

186. Ilu wysłano zwiadowców, gdy Izrael zbliżył się po raz pierwszy do ziemi Kanaan?

187. Jak długo badali oni kraj?

188. Jak przynieśli relację?

189. Kto przyniósł dobre nowiny?

190. Jak Bóg ukarał Izraela?

191. Dlaczego zabroniono Mojżeszowi wejścia do Ziemi Obiecanej?

192. Czy ktokolwiek dorosły spośród tych, którzy wyszli z Egiptu, wszedł do ziemi Kanaan?

193. Ilu zwiadowców zostało wysłanych, gdy Izrael powtórnie zbliżył się do Kanaanu?

194. Kto wprowadził Izraela do Ziemi Obiecanej?

195. Jaką rzekę musieli przekroczyć Izraelici?

196. Co zabrali z rzeki?

197. Które z miast zostało zdobyto najpierw i w jaki sposób zostało ono pokonane?

198. Kto z mieszkańców miasta został uratowany i dlaczego?

199. Podaj nazwę drugiego zdobytego miasta.

200. Jak podzielono krainę Kanaan?

201. Jak nazywali się ówcześni przywódcy Izraela?

202. Kto był Królem Izraelitów?

203. Na czym polegało nieposłuszeństwo Izraela?

204. Jak Bóg ukarał Izraelitów?

205. Kto był ostatnim Sędzią?

206. O jaką zmianę w przywództwie prosił Izrael?

10. Królowie Izraela - 1100–600 p.n.e.

Gdy Izrael prosił Samuela o króla, Bóg powiedział prorokowi, że w ten sposób Izrael odrzuca nie Samuela jako przywódcę, ale samego Boga, który jest ich Królem – I Sam. 8, 7; 10, 17–19.

1. Ich pierwszym królem

był Saul – przewyższający cały lud o głowę – król ludu Izraela – I Sam. 10, 23–24.

Nieposłuszeństwo Saula i kara – I Sam. 13, 8–14; 15, 3, 8–9, 18–19, 22, 23.

2. Drugim królem

był Dawid – mąż według Bożego serca – nie doskonały, ale pełen wiary, kochający Boga i Jego Słowo, prawdziwie żałujący swoich grzechów – II Sam. 2.

1. Przymierze Boga z Dawidem – Bóg przyrzekł mu Syna (Jezusa), który miał zasiąść na jego tronie na zawsze – I Kron. 17; II Sam. 23, 1–5; Łuk. 1, 32; Dz. 2, 29–35; Ps. 89, 34–36; Jer. 33, 14–22.

3. Salomon

rozpoczął swe panowanie roztropnie – prosząc o mądrość – I Król. 3, 5–15.

Jego pokojowe panowanie – I Król. 4, 25.

Budowa Świątyni – I Król. 6, 2; II Kron. 3.

Małżeństwa z cudzoziemskimi kobietami – pouczenie – I Król. 11, 1–13; I Kor. 7, 39; II Kor. 6, 4–18.

4. Królestwo

podzielone – I Król. 12, 1–24.

5. Królestwo Izraela

(10 pokoleń). Pierwszy król Jeroboam – stolica w Samarii – I Król. 12, 25–28.

Wszystkie niegodziwości królów. Izrael sprowadzony na manowce – I Król. 16, 29–33.

Prorocy Boga przestrzegają Izrael, by odwrócił się od swoich niegodziwości – I Król. 18, 16–40.

Ostatni król – Ozeasz – II Król. 17, 6. Izrael w niewoli asyryjskiej z powodu swego odstępstwa. Izraelici rozproszeni pomiędzy narodami; nie wrócili już z niewoli.

6. Królestwo Judy

(dwa pokolenia) – Juda i Beniamin. Król Rechabeam – stolica Jerozolima – I Król. 12, 1–24.

Niektórzy królowie prawi – Hiskiasz i Jozjasz – II Kron. 29, 1–5; II Król. 22, 1–2. Większość królów nieprawych. Ostrzeżenie udzielone im przez proroka – Ez. 21, 25–27. Ostatni król – Sedekiasz. Uprowadzeni w niewolę za swe nieprawości przez Nebukadnesara, króla Babilonu – II Kron. 36, 11–21.

Niewola babilońska przez 70 lat (Daniel) – Jer. 29, 10.

Zezwolenie na powrót na mocy edyktu Cyrusa, króla perskiego – II Kron. 36, 22–23. Wyprowadzenie z niewoli przez Ezdrasza i Nehemiasza – Ezdr. 1, 2–3; Neh. 1.

Odbudowanie miasta i świątyni w Jerozolimie. Królestwo ma charakter „wasalny” wobec państwa Medów i Persów, a potem Greków i ostatecznie Rzymian (narodziny Jezusa). Jerozolima ostatecznie zburzona przez imperatora rzymskiego Tytusa w roku 70 n.e., Żydzi ulegają rozproszeniu na cały świat – Łuk. 21, 20–24.

7. Królestwo Boże

nie zostanie ustanowione aż do czasu przyjścia Chrystusa – Ez. 21, 25–27 – jako wypełnienie obietnic danych Abrahamowi i Dawidowi – nowina Ewangelii – Am. 9, 11; Łuk. 1, 32–33; 19, 11; Dz. 1, 6–11; Ez. 37, 22; Zach. 8, 22–23.

8. Przed powrotem Chrystusa

Żydzi zostaną ponownie zgromadzeni i staną się jednym narodem w Izraelu – Ez. 37.

Pytania kontrolne

207. Kogo odrzucił lud Izraela, kiedy proszono Samuela o wybór króla?

208. Kto był pierwszym królem Izraela, jakim był on człowiekiem?

209. Dlaczego został on później odrzucony przez Boga?

210. Kto był drugim królem Izraela, jakim był on człowiekiem?

211. Na czym polegało przymierze, które Bóg zawarł z Dawidem?

212. Kto był owym obiecanym synem?

213. Czy ta obietnica się spełniła?

214. Kiedy obietnica ta zostanie wypełniona w zupełności?

215. Kto był następnym królem po Dawidzie?

216. Czy rozpoczął swe panowanie właściwie? O co poprosił Boga?

217. Jak został sprowadzony z dobrej drogi? Jaką płynie stąd nauka dla nas?

218. Czy panowanie Salomona przebiegało w pokoju? Jakie szczególne dzieło wykonał?

219. Kto był synem Salomona i co wydarzyło się na początku jego panowania?

220. Jak zostały podzielone plemiona?

221. Kto rządził Izraelem?

222. Kim posłużył się Bóg, by ostrzec Izraela, aby ten zawrócił ze swych niegodziwych dróg?

223. Czy Izrael miał jakichś prawych królów?

224. Kto był ostatnim królem Izraela? Co stało się za czasów jego panowania?

225. Kto był królem Judy, kiedy plemiona zostały podzielone?

226. Czy Juda miała jakichś prawych królów? Jeśli tak, wymień imię choć jednego z nich.

227. Jakie szczególne ostrzeżenie zostało dane Judzie przez proroka Ezechiela?

228. Kto był ostatnim królem Judy i co stało się za czasów jego panowania?

229. Jak długo trwała niewola babilońska?

230. Kto wydał edykt zezwalający Judzie na powrót do Jerozolimy?

231. Kim byli dwaj namiestnicy, którzy prowadzili Żydów na powrót do ich ziemi i jaką szczególną pracę wykonali?

232. Czy mieli oni kiedykolwiek jeszcze króla?

233. Jaki naród sprawował kontrolę nad ziemią Kanaan po upadku Medo–Persji?

234. Jak i przez kogo została ostatecznie zburzona Jerozolima?

235. Czy Królestwo Boże zostanie kiedykolwiek odbudowane?

236. Czy ponowne zgromadzenie się Izraela jako narodu jest wypełnieniem się słów proroctwa?

11. Powrót Chrystusa

Chrystus powróci nieoczekiwanie – potrzeba czujności – Mat. 24, 30–51; Łuk. 21, 34–36.

1. Po powrocie Chrystus

wskrzesi zmarłych i będzie ich sądził według ich wiary i czynów. Tym, którzy zasłużą, okaże swoją łaskę i miłosierdzie i obdarzy ich życiem wiecznym. Ci, którzy na to nie zasłużą, umrą i nigdy już nie powrócą do życia. Dan. 12, 1–3; II Tym. 4, 1–6; Dz. 17, 31; Jan 5, 27–29; II Kor. 5, 10; Mat. 25; I Kor. 15, 50–58; Obj. 20, 6; 22, 12.

1. Tylko ci, którzy przyjęli chrzest i w związku z tym są odpowiedzialni przed Chrystusem, będą wskrzeszeni – Łuk. 12, 37–48; Rzym. 2, 12; I Tes. 4, 14.

2. Wiedza pociąga za sobą odpowiedzialność – Rzym. 4, 15.

3. Wielu nigdy nie powstanie z martwych – Iz. 26, 13–14; Ps. 49, 20; Jer. 51, 57; Kazn. 9, 5.

2. W czasie powrotu Chrystusa

naród Izraela zostanie zaatakowany. Najeźdźcy zostaną zniszczeni przez Chrystusa – Ez. 38 i 39; Dan. 11, 38–45; Zach. 14, 1–9; Joel 3, 9–17.

3. Izrael rozpozna wówczas w Chrystusie

swojego Zbawiciela. Nigdy nie będzie już podzielonym narodem, jak to było w przeszłości – Ez. 37, 22; Zach. 12, 9–10. Izrael stanie się przywódcą narodów – Zach. 8, 23; Mich. 4, 8.

4. Ewangelia będzie głoszona

wszystkim narodom, pouczając je o potrzebie poddania się Chrystusowi, który będzie wówczas królem całego świata – Obj. 14, 6–7; Iz. 2, 2–4.

1. Wielu nie usłucha i będą musieli być zgładzeni – Ps. 2; Dan. 2, 44; Jer. 25, 31–33.

5. Milenium

Rozpocznie się wówczas okres tysiącletniego panowania Chrystusa, które rozciągnie się nad całym światem – Obj. 20, 4.

1. Chrystus będzie Królem – Ps. 72; Iz. 9, 6–7; Łuk. 1, 32; Jan 19, 37.

2. Jerozolima będzie stolicą świata – Jer. 3, 17; Ps. 48, 2.

3. Świątynia znajdować się będzie w środku miasta, a ziemia Izraela zostanie podzielona pomiędzy dwanaście pokoleń – Ez. 40–48. Każdy z dwunastu Apostołów władał będzie jednym pokoleniem – Mat. 19, 27–28.

4. Święci – jako królowie i kapłani – towarzyszyć będą Chrystusowi w rządzeniu śmiertelnymi ludami – Obj. 5, 9–10; 20, 4, 6; Łuk. 19, 16–19.

5. Będzie to czas pokoju i obfitości – Iz. 11, 1–9; 65, 17–25; Joel 3, 17–21.

6. Narody czcić będą Boga w Jerozolimie – Zach. 14, 16.

6. W czasie Milenium

grzech zostanie poskromiony i ludzie będą żyć dłużej – Obj. 20, 2–3; Iz. 65, 20.

1. Przy końcu Milenium (tj. 1000 lat) śmiertelne narody zbuntują się przeciw Chrystusowi i zostaną zniszczone ostatecznie – Obj. 20, 7–9.

7. Drugi Sąd

będzie miał miejsce dla śmiertelnych ludzi żyjących w czasie Milenium, jako że wówczas wszyscy, znając Chrystusa, będą mieli wobec niego swoją odpowiedzialność – Obj. 20, 11–15.

8. Grzech i śmierć

zostaną ostatecznie unicestwione – I Kor. 15, 26; Obj. 20, 14; 21, 4.

9. Kiedy Królestwo Boże

dobiegnie końca 1000 lat pod panowaniem Chrystusa i kiedy mieszkańcy ziemi otrzymają nieśmiertelność, Bóg objawi całą swą moc – I Kor. 15, 24–28; Obj. 21, 1–8.

Pytania kontrolne

237. Kiedy możemy się spodziewać przyjścia Chrystusa?

238. Co będzie pierwszym dziełem Chrystusa po jego powrocie?

239. Co będzie zapłatą dla niegodziwych podczas sądu?

240. Co stanie się z tymi, którzy zostaną odrzuceni?

241. Czy po powrocie Chrystusa wszyscy zostaną wskrzeszeni?

242. Kto jest osobą odpowiedzialną przed Chrystusem?

243. Co stanie się z Izraelem, kiedy wróci Chrystus?

244. Czy Izrael rozpozna wówczas Chrystusa?

245. Czy Izrael nadal będzie podzielony na dwa królestwa?

246. Który naród będzie wówczas przewodził światu?

247. Co stanie się z narodami, które przeciwstawią się rządom Chrystusa?

248. Co oznacza Milenium?

249. Kto będzie wtedy Królem?

250. Czy Chrystus będzie rządził całym światem?

251. Jakie miasto będzie stolicą świata?

252. Gdzie zostanie zbudowana świątynia?

253. Kto będzie rządził dwunastoma pokoleniami?

254. Jaką pracę będą wykonywać święci?

255. Czy będzie to okres pokoju dla narodów świata?

256. Czy ludzie w tym czasie będą żyli dłużej?

257. Gdzie będą czcić Boga?

258. Czy moc grzechu w tym czasie będzie w jakiś sposób kontrolowana?

259. Co stanie się przy końcu Milenium?

260. Co to jest: Drugi Sąd?

261. Jaki wróg zostanie pokonany jako ostatni?

262. Co stanie się z Królestwem po okresie Milenium?

263. Czy jest to ta ostateczna, najważniejsza nadzieja dla tych, którzy są posłuszni Bogu?

12. Wezwanie, odpowiedzialność

 i obowiązek

Przez Ewangelię Bóg wzywa wszystkich ludzi do upamiętania się. Ci, którzy odrzucą to wezwanie, zginą. Dz. 17, 24–31; Obj. 22, 17; I Tym. 2, 4; Rzym. 16, 25–26; I Kor. 1, 23–31; Jan 6, 44.

1. Wiara, zrozumienie i chrzest

są niezbędne – Rzym. 1, 16–17; Przyp. 3, 5, 13; 4, 7, 13; Iz. 8, 20; Koh. 12, 13; Ps. 119, 130.

1. Wymagane są: skrucha i zmiana sposobu życia – Dz. 2, 38; 3, 19.

2. Chrzest, jako akt wiary i posłuszeństwa, jest konieczny do zbawienia – Jan 3, 5; Mar. 16, 16; Dz. 10, 47; 8, 12; I Piotra3, 21; Gal. 3, 27–29.

3. Zasadnicze znaczenie dla chrztu ma całkowite zanurzenie – Dz. 8, 36–38; Rzym. 6, 3–5.

4. Powstanie do nowego życia – Rzym. 6; 12, 2.

Znaczenie chrztu

Chrzest jest jedną z fundamentalnych nauk (Hbr. 6, 1-2). Chrzczeni jesteśmy w Jezusa Chrystusa (Gal. 3, 27), i w Jego imię (Mat. 28, 19; Dz. 19, 5). Greckie słowo „baptizo” znaczy zanurzenie. Słowo to użyte jest w odniesieniu do tonących statków jak również do farbowanych tkanin. Zanurzenie pod wodą symbolizuje zejście do grobu – śmierć naszego poprzedniego życia w grzechu, utożsamia to nas ze śmiercią Chrystusa. Wyjście z wody łączy nas ze zmartwychwstaniem Jezusa, i daje nadzieją życia wiecznego. Warto dodać, że „chrzest przez pokropienie” nie spełnia powyższej symboliki. Chrzest może mieć miejsce dopiero wówczas, gdy zostanie poprzedzony wiarą i zrozumieniem zasadniczych nauk Pisma Świętego (Dz. 8, 30, 35-38). Z tego powodu niemowlęta i małe dzieci nie mogą być ochrzczone.

Chrzest w imię Jezusa Chrystusa dokonywany jest „na odpuszczenie grzechów” (Dz. 2, 38), bez tego aktu należną „zapłatą za grzech” jest śmierć (Rz. 6, 23).

2. Chrystus jest dla nas przykładem

we wszystkim, jest pośrednikiem pomiędzy nami a Bogiem. Konieczność i moc modlitwy – Hebr. 2, 17; 4, 15–16; 7, 25; 13, 15; Rzym. 8, 34; Fil. 4, 6–7; Mat. 6, 7–15; Łuk. 18, 1, 10–14.

3. Konieczność codziennego czytania Biblii

– Ps. 119, 9–16; 97, 105; I Tym. 4, 13, 15.

4. Łamanie chleba

krew Chrystusa rozlana na odpuszczenie grzechów – Iz. 53, 3–9; I Kor. 11, 23–29; Łuk. 22,15–20.

Cotygodniowe łamanie chleba dla upamiętniania ofiary Chrystusa – Dz. 20, 7; Jan 6, 48–56.

5. Główne zasady postępowania,

dla osiągnięcia zbawienia, okazywanie posłuszeństwa przykazaniom Chrystusa z bojaźnią i drżeniem, zgodnie z naszymi najlepszymi możliwościami, okazując miłość jedni drugim – Fil. 2, 12; Jan 14, 15; 15, 7–12; Mat. 5; Efez. 4, 21–32; Kol. 3, 8–11; Gal. 5, 19–24; Mat. 7, 1–5.

1. Pierwszym przykazaniem jest miłować Pana, twego Boga – Mat. 22, 36–38.

2. Drugim przykazaniem jest miłować bliźniego swego jak siebie samego. Egoizm (największa wada człowieka) powinien być powściągany – Mat. 22, 39–40; I Kor. 13; Rzym. 15, 1–7; I Piotra 4, 8.

Chrystus przykładem dla nas – Jan 6, 38–40; 15, 12–14.

3. Głoszenie ewangelii – Mar. 16, 15; I Kor. 9, 16; Dz. 5, 27–29.

4. Służenie innym ludziom – Mat. 25, 34–40; Łuk. 10, 29–37; Efez. 5, 1–21; 6, 1–24.

5. Uczestniczenie w spotkaniach wiernych kiedy to tylko możliwe – Hebr. 10, 25; Mal. 3,16.

6. Szczegółowe zasady postępowania

unikanie oskarżania innych i żywienia urazy – I Kor. 8, 9–13; 10, 23–33; Łuk. 6, 37.

1. Unikanie zła, dumy i pokus materialnych – Kol. 3; II Tym. 3, 1–11; Łuk. 17, 26–30; I Jana 2, 15–17.

2. Pozamałżeńskie związki seksualne są zabronione – Gal. 5, 19–25; I Tes. 4, 3–9; I Kor. 6, 9–18; Hebr. 13, 4.

3. Nadużywanie alkoholu jest potępione – Efez. 5, 15–21; I Piotra 4, 3–5; I Tym. 3, 3; Przyp. 20, 1.

4. Nie kradnij – Mat. 19, 18; Rzym. 13, 5–10.

5. Wybaczajcie sobie nawzajem – Mat. 18, 21–35; Łuk. 17, 3–4; Rzym. 20, 17–21.

6. Unikanie krytykowania innych – Mat. 7, 1–5.

7. Sposób postępowania w wypadku wzajemnego oskarżania się – Mat. 18, 15–17; 5,21–25.

7. Słowo „święty”

znaczy „odłączony” – tj. odłączony od świata – Dz. 15, 14; I Jana 2, 15–17; Jak. 4, 4; Jana 15, 18–19; 17, 15–26; Jak. 1, 27.

1. Małżeństwo w Prawdzie, tj. osób ochrzczonych (poślubieni nie mogą pozostawić męża/żony) – II Kor. 6, 14–18; I Kor. 7, 1–17; 39; Efez. 5, 22–33; I Piotra 3, 1–7.

2. Rozwód niedopuszczalny – Mat. 19, 3–9; Łuk. 16, 18; I Kor. 7, 10–17, 27; Rzym. 7, 1–3; Mal. 2, 15–16.

3. Stronienie od złego postępowania i nauki – I Tym. 6, 3–5; II Tes. 3, 6, 14; II Jana 8–11; I Kor. 5, 5–11.

4. Zakaz skarżenia przed sądem – I Kor. 6, 1, 6–7.

5. Poddanie się władzy ustanowionej przez Boga – Hebr. 13, 14, 17; Rzym. 13, 1–5.

6. Zakaz służenia w siłach zbrojnych – Łuk. 6, 27–32; Jana 18, 36; II Kor. 10, 3–5; Mat. 5, 38–46; 26, 52.

8. Społeczność

– I Kor. 1, 10, Hbr. 10, 25, Dz. 20, 7

9. Chrystadelfianie

znaczy „Bracia w Chrystusie” – Kol. 1, 2.

Lecz ja patrzę na tego, który jest pokorny i przygnębiony na duchu i który z drżeniem odnosi się do mojego słowa 

Iz. 66, 2.

Pytania kontrolne

264. Czy Pismo mówi, że mężczyźni i kobiety są wezwani przez Ewangelię?

265. Czy chrzest jest rzeczą konieczną?

266. Jakie znaczenie ma skrucha, żal za grzechy?

267. Czy ma sens chrzczenie osoby, która nie wie nic o Prawdzie?

268. Czym jest chrzest? Co symbolizuje?

269. Czy chrzest przez pokropienie jest wystarczający?

270. Podczas chrztu twoje uprzednie życie zostaje pogrzebane, a twoje grzechy są zmywane. Czy to znaczy, że już nigdy więcej nie zgrzeszysz?

271. Jak możemy uzyskać wybaczenie naszych grzechów?

272. Po naszym chrzcie zaczynamy nowe życie. Kto jest naszym wzorem?

273. W jakim sensie Chrystus jest naszym wzorem?

274. Jakie jest pierwsze, najważniejsze przykazanie?

275. Jakie jest drugie przykazanie?

276. Jakie jeszcze przykazania nam dano?

277. Dlaczego powinniśmy łamać każdego tygodnia chleb?

278. Czy krew Chrystusa została przelana na odpuszczenie naszych grzechów?

279. Co znaczy słowo „święty”?

280. Czy brat lub siostra powinni być uwikłani w światowe sprawy – przyjemności, politykę, wojnę, siły policyjne, sądy?

281. Czy sądzisz, że jest rzeczą właściwą zalecanie się lub poślubianie kogoś nie będącego w Prawdzie?

282. Czy mamy nakaz odłączenia się od tych, którzy nie żyją w zgodzie z nauką Pisma?

283. Czy rozwód jest dozwolony?

284. Czy wierzysz, że znajomość Biblii pociąga za sobą odpowiedzialność?

285. Czy wierzysz, że Chrystus był kuszony w ten sam sposób co i my i – jak my – mógł zgrzeszyć?

286. Czy wierzysz, że ci, którzy zostaną wskrzeszeni, będą nadal śmiertelni?

287. Co znaczy nazwa „Chrystadelfianie”?

––––––––––––